Ataki umacniają ministra z Krakowa

Od poglądów Gowina odciął się premier Donald Tusk w wywiadzie dla „Polityki". Frontalnie zaatakował go wiceszef Platformy Grzegorz Schetyna. Jedna z gazet wylicza wszystkie rzekome porażki ministra sprawiedliwości, zaś druga wyszukuje afery finansowe w jego resorcie. Na dodatek lewicowi publicyści apelują do szefa rządu o zdymisjonowanie Gowina ze stanowiska ministra sprawiedliwości. To wszystko zaledwie jeden tydzień.

Czy to oznacza koniec Jarosława Gowina, o którym jeszcze niedawno mówiono, że staje się osobą numer dwa w Platformie? Atak z tak

wielu stron nie jest przypadkowy. Powody są różne, choć mianownik jest wspólny – wyraźny wzrost znaczenia konserwatysty z Krakowa, który nie tak dawno uchodził za intelektualistę zabłąkanego w świecie polityki.

Skoro tak wiele energii przeznacza się na atakowanie Gowina, znaczy to jedno – stał się realnym graczem, czyli potencjalnym zagrożeniem. Ataki są logiczną konsekwencją tego faktu.

Anty-Gowinowy front nie jest spójny. Każdy z uczestników tej doraźnej koalicji ma inne cele. Najgroźniejsza oczywiście jest krytyka ze strony Donalda Tuska, bo od łaski premiera zależy kariera każdego polityka PO. Tusk skrytykował Gowina za sprzeciw wobec podpisania konwencji Rady Europy ws. przeciwdziałania przemocy. Postawę Tuska zinterpretowano jako sukces tzw. skrzydła liberalnego w PO i klęskę konserwatystów. Na szczęście dla Gowina jest to zdarzenie jednorazowe i niewiążące się z dalszymi konsekwencjami.

W tym samym wywiadzie Tusk mówił, że rekonstrukcja rządu może nastąpić dopiero w październiku. Do tego czasu może się wydarzyć tak wiele, że ataki na Gowina staną się już bezprzedmiotowe. Dlaczego Tusk odciął się od swojego ministra? Bo nie chciał iść na światopoglądową wojnę ze środowiskami lewicowymi i ich mediami, które od dawna nie kryją swojej nienawiści wobec konserwatywnego polityka. Po drugie, to jego rutynowe działanie, zwane w PO strzyżeniem bonzai, czyli redukowaniem znaczenia zbyt wyrastającego podwładnego.

Dziś wiele wskazuje, że Tuskowi nie opłaca się niszczyć Gowina. Oznaczałoby to z jednej strony wzmocnienie środowiska Grzegorza Schetyny w PO. Z drugiej zaś – co ważniejsze – osłabienie prawej flanki. W sytuacji, gdy głównym przeciwnikiem obecnej władzy jest PiS,

Gowin jest buforem rozmiękczającym ataki z tamtej strony. Ponadto jako polityk popularny, o bardzo dobrych wynikach wyborczych, przytrzymuje przy PO znaczące masy wyborców o poglądach konserwatywnych. Na dodatek ewentualne wyrzucenie Gowina z PO mogłoby spowodować odejście z Klubu PO posłów konserwatywnych. Może to być tylko kilka osób, ale dziś koalicja ma niewielką przewagę w Sejmie, więc skutki byłyby znaczące.

Inny charakter ma atak ze strony Schetyny i jego frakcji. Zaczął się dużo wcześniej. Jego przejawami była głośno deklarowana życzliwość szefostwa Klubu Parlamentarnego PO wobec kilku radykalnych projektów ustaw – konkurencyjnego wobec Gowina projektu ws. in vitro, projektu o związkach partnerskich oraz o mowie nienawiści.

Oficjalnie jest to przedstawiane jako stanowisko prezydium klubu. To ciało jest zdominowane przez stronników Schetyny. Posłowie PO żartują, że pisze się „prezydium", a czyta się „Schetyna". Atak z tej strony nie jest zaskakujący, mimo że jeszcze kilka miesięcy temu Gowin obracał się w orbicie Schetyny.

Teraz jednak urwał się z niej. Jednocześnie, na zebrania grupy konserwatywnej zaczęli przychodzić coraz liczniejsi posłowie PO.