Omamy, delirium, spoty

Rok 2014 przejdzie do historii jako rok, w którym polska polityka oderwała się od ziemi i wzniosła w daleki, beztroski, deliryczny lot

Aktualizacja: 12.05.2014 17:48 Publikacja: 12.05.2014 16:07

Obserwowanie tegorocznej kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego w sieci to doświadczenie podobne do tego, jakie się ma po zażyciu LSD (a przynajmniej tak to sobie wyobrażam). Włączasz Twittera, wrzucasz YouTube'a, Facebooka i ... odpływasz.

Nagle jesteś  w innym świecie. Pozornie przypomina on świat rzeczywisty, lecz pojawiające się co chwila fantastyczne zjawy uświadamiają Cię, że tkwisz w alternatywnej czasoprzestrzeni. Nie obowiązują tu zasady logiki, rzeczywistość jest tu zniekształcona, dźwięki upiorne i przerażające, obrazy wykrzywione i surrealistyczne.

Klik - i po krzakach czają się byli ministrowie, łypiąc na Ciebie sugestywnym spojrzeniem. Klik -  mijasz Żubry przebrane za byłych posłów.

 

 

Klik - i żubr, zwany teraz Profesorem Karskim, pląsa z czirliderkami w rytm dziwnie znajomo brzmiącej, psychodelicznej piosenki.

 

 

 

 

Klikasz dalej - i schodzisz niżej; i niczym Dante -  tyle że bez Wergiliusza, który by Ci to wszystko objaśnił - zapuszczasz się w coraz dalsze kręgi fantastycznej krainy, w coraz mętniejsze odmęty. I widzisz młode, martwe dusze śpiewające pieśń pochwalną dawno zapomnianej zjawie, 68-letniej minister edukacji, którą - przywołując ducha Marka Grechuty - nazywają "Swoją Damą".

 

 

 

 

I myślisz sobie - za co? Za jakie grzechy cierpią te dusze? Co mogę zrobić, by tu nie trafić? Ale Wergilego nie ma i nikt nawet nie ostrzegał przed wejściem by "porzucić wszelką nadzieję".

Masz już dość tej psychodelii - chcesz uciec, jest ci duszno. I kiedy myślisz, że zostaniesz tu już na zawsze, że ten koszmar nigdy się nie kończy, wtedy przychodzi na ratunek ktoś ze świata rzeczywistego. I oblewa twą rozpaloną głowę kubłem zimnej wody. "Nareszcie!" - myślisz. Ale to nie ratunek, tylko okrutny żart piekielnego Matriksa. Twoim "wybawcą" okazuje się bowiem Ryszard Kalisz, z ust którego sączą się nieregularnym, niepokojącym rytmem znajome, lecz niezrozumiałe słowa jakiejś mantry, która swą kulminację znajduje w wyrazie "Karta Praw Podstawowych".

 

 

 

 

Więcej... więcej...więcej! - powtarza upiorny głos, a nie zważając na twoje błaganie, by przestał.

 

 

 

W końcu - po kolejnych trwających trzydzieści wieczności trzydziestu sekundach - następuje upragniony "zjazd". I mówisz sobie, odzyskując przytomność: "nigdy więcej... nigdy więcej... nigdy więcej".  To ja już wole LSD.

Obserwowanie tegorocznej kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego w sieci to doświadczenie podobne do tego, jakie się ma po zażyciu LSD (a przynajmniej tak to sobie wyobrażam). Włączasz Twittera, wrzucasz YouTube'a, Facebooka i ... odpływasz.

Nagle jesteś  w innym świecie. Pozornie przypomina on świat rzeczywisty, lecz pojawiające się co chwila fantastyczne zjawy uświadamiają Cię, że tkwisz w alternatywnej czasoprzestrzeni. Nie obowiązują tu zasady logiki, rzeczywistość jest tu zniekształcona, dźwięki upiorne i przerażające, obrazy wykrzywione i surrealistyczne.

Publicystyka
Rosja zamyka polski konsulat. Dlaczego akurat w Petersburgu?
https://track.adform.net/adfserve/?bn=77855207;1x1inv=1;srctype=3;gdpr=${gdpr};gdpr_consent=${gdpr_consent_50};ord=[timestamp]
Publicystyka
Marek Kozubal: Dlaczego Polacy nie chcą wracać do Polski
Publicystyka
Jacek Nizinkiewicz: PiS robi Nawrockiemu kampanię na tragedii, żeby uderzyć w Trzaskowskiego
Publicystyka
Estera Flieger: „Francji już nie ma”, ale odbudowała katedrę Notre-Dame
Materiał Promocyjny
Bank Pekao wchodzi w świat gamingu ze swoją planszą w Fortnite
Publicystyka
Trzaskowski zaczyna z impetem. I chce uniknąć błędów z przeszłości