Gdy w maju 2014 rozpoczynałem to swoje pisanie w „Rzepie” (jutro jubileusz, czyli setny kawałek!), Redakcja kazała, żeby każdy wpis liczył około 2500 znaków. Nie zawsze to się udaje, więc od czasu do czasu korzystam z porady pana Kaczmarka i nadwagę równoważę niedowagą tak, by ich bilans wychodził na zero. Dziś zatem będzie krótko.
Nad Wisłą panuje dość powszechne przekonanie, że media – prasa, radio i telewizja – muszą być PRYWATNE. Gdy idzie o własność, mogą sobie być chińskie, niemieckie, amerykańskie, brukselskie i dowolne (z wyłączeniem ruskich, ma się rozumieć) – byle prywatne. Owszem, robi się wyjątek dla telewizji publicznej i radia publicznego, które, zdaje się, nadal są w stu procentach własnością państwa. Ale nie ma żadnej państwowej gazety.