Trzeba wiedzieć, czego żądać po błędzie lekarza

[b]Rz: Po pierwsze – nie szkodzić. To odwieczna etyczna maksyma medyków. Dlaczego Stowarzyszenie Pacjentów umieściło ją w swojej nazwie?[/b]

[b]Adam Sandauer:[/b] Po to, aby o niej lekarzom przypominać. To apel do nich, by leczenie nie było szkodliwe dla pacjenta. By w razie błędu lub komplikacji w leczeniu nie mówiono, że tylko Pan Bóg jest nieomylny.

[b]Celem stowarzyszenia jest upominanie lekarzy?[/b]

Stowarzyszenie domaga się, po pierwsze, żeby w razie nieszczęścia związanego z leczeniem – niezależnie od zaistnienia winy czy jej braku – nie tuszowano sprawy, bo w ten sposób pozbawia się poszkodowanego pomocy. Po drugie – żeby skargi obywateli na system ochrony zdrowia były analizowane i służyły określeniu miejsc zagrożeń wymagających naprawy. Te nasze oczekiwania mają wsparcie w rekomendacjach Rady Europy, która zaleca, aby z powtarzających się błędów medycznych wyciągać praktyczne wnioski.

[b]– Tyle że nie zawsze wiadomo, co jest błędem.[/b]

– Pewne kryteria jednak są. Przede wszystkim powinno się badać, czy lekarz postępował zgodnie z wiedzą medyczną i przyjętymi procedurami. Jeśli zrobił coś inaczej, to można podejrzewać, że doszło do błędu lekarskiego. Jeśli zaś mimo przestrzegania procedur skutek leczenia jest zły, można przypuszczać, iż wystąpiły komplikacje.

[b]Czy w razie błędu prawo dostatecznie chroni pacjenta?[/b]

Prawo to jedno, a praktyka – drugie. Prawna ocena sytuacji zależy od opinii biegłych, którzy budują ją na podstawie dokumentacji medycznej. Tę zaś sporządza w znacznej części sprawca nieszczęścia. Trudno oczekiwać, że wyzna w niej swoje błędy. Nikt też nie zaprzeczy, że istnieje solidarność zawodowa i niechęć do krytykowania poczynań kolegi lekarza.

[b]Co pan radzi poszkodowanym przez lekarzy, którzy domagają się satysfakcji czy choćby prawdy?[/b]

– Muszą najpierw zdecydować, co chcą osiągnąć: odszkodowanie, karę dla sprawcy czy natychmiastową pomoc. Bo od tego zależy droga postępowania. Wszystkie są wyboiste, ale niektóre prowadzą donikąd. Za bezcelowe uważam skargi do rzecznika odpowiedzialności zawodowej w izbie lekarskiej. Większość jest oddalana lub umarzana i ciągną się latami. Tylko kilka procent kończy się uznaniem błędu, a wymierzane kary – nagana czy ostrzeżenie – nic pacjentowi nie dają. Gorzej: jeśli przegra on sprawę, powstaje dokument, który mówi, że nic się nie stało. Dla lekarza to istotny argument obrony w sądzie powszechnym.

[b]To co robić?[/b]