Od decyzji ZUS można się odwołać

Odwołanie wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do sporządzonego przez ten organ protokołu w ciągu miesiąca od doręczenia odpisu decyzji. Następnie ZUS przekazuje odwołanie z aktami sprawy do sądu. Jeżeli jednak uzna argumenty skarżącego w całości za słuszne, może zmienić lub uchylić poprzednią decyzję.

W takim wypadku odwołaniu nie nadaje dalszego biegu (art. 477[sup]9[/sup] § 1 i 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=906021C3C4F8A71B08066CD633B6506B?id=70930]kodeksu postępowania cywilnego[/link]). Co do zasady zatem odwołanie składa się za pośrednictwem oddziału ZUS, który wydał zaskarżaną decyzję, a nie wprost do sądu.

[srodtytul]Miesiąc na ruch[/srodtytul]

Ubezpieczony może też odwołać się bezpośrednio do protokołu w sądzie właściwym do rozpoznania sprawy albo w tym stosownym dla jego miejsca zamieszkania. W takim wypadku sąd, do którego trafiło odwołanie, niezwłocznie przekazuje protokół organowi, autorowi zaskarżonej decyzji.

Jeśli jednak sąd ten jest właściwy do rozpoznania, przewodniczący niezwłocznie zażąda akt sprawy i nada bieg odwołaniu. Odpis protokołu otrzyma organ, od którego pochodzi sporne rozstrzygnięcie.

[b]Uwaga! Odwołanie przysługuje tylko od decyzji ZUS. Ubezpieczony nie może natomiast skutecznie zakwestionować np. pisma informującego go o jego prawach lub obowiązkach.[/b]

Tylko w ciągu miesiąca od otrzymania decyzji ubezpieczony ma prawo się od niej odwołać. Przekroczenie tego terminu spowoduje odrzucenie odwołania przez sąd, chyba że uchybienie nie jest nadmierne i wynika z przyczyn niezależnych od skarżącego.

Gdy natomiast ZUS nie wydał decyzji w ciągu dwóch miesięcy, licząc od zgłoszenia roszczenia w sposób przepisany, odwołanie można wnieść w każdym czasie po upływie tego terminu. Jeśli więc ZUS milczy, mimo prawidłowo zgłoszonego roszczenia, żądający wydania decyzji w każdym czasie ma prawo odwołać się do sądu.

[srodtytul]Co w treści[/srodtytul]

Choć odwołanie składa się w ZUS, jest to pismo procesowe wszczynające postępowanie i ma spełniać określone wymogi formalne. W myśl bowiem art. 477[sup]10[/sup] § 1 k.p.c. powinno ono zawierać:

- oznaczenie zaskarżonej decyzji,

- określenie i zwięzłe uzasadnienie zarzutów i wniosków,

- podpis ubezpieczonego albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika.

Podobnie wypowiadał się [b]Sąd Najwyższy w postanowieniu z 20 kwietnia 2000 r. (II UKN 132/00)[/b].

Uznał, że odwołanie od decyzji organu rentowego, jak każde pismo procesowe, powinno zawierać elementy wskazane w art. 126 § 1 k.p.c. W tym będą to: oznaczenie rodzaju pisma, osnowa wniosku oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności, a także, z uwagi na jego charakter, oznaczenie zaskarżonej decyzji z przytoczeniem zarzutów wobec niej i uzasadnienie.

Są to wymagania minimalne. Dlatego w odwołaniu nie są wykluczone dodatkowe elementy, np. żądanie przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków czy opinii biegłych.

Jeśli strona nie zachowa minimalnych wymogów dotyczących treści, sąd zapewne wezwie ją do uzupełniania braków w ciągu siedmiu dni pod rygorem zwrotu odwołania. Może także wyznaczyć posiedzenie wyjaśniające, aby ustalić przedmiot i zakres odwołania, co również przedłuży postępowanie.

[srodtytul]Konieczna kontra[/srodtytul]

W sprawach o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo zależy od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, ważne jest, aby ubezpieczony wniósł sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika. Przykładowo musi na to uważać ten, kto ubiega się o rentę z tytułu niezdolności do pracy czy o rentę wypadkową.

Sąd bowiem odrzuci odwołanie w sprawie, gdy podstawę wydania decyzji stanowiło orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, jeżeli zainteresowany nie wniósł sprzeciwu wobec niego do komisji lekarskiej ZUS. A odwołanie oparł wyłącznie na zarzutach dotyczących tej opinii. Takie zaniechanie może spowodować, że sąd odrzuci odwołanie, nie badając jego zasadności.

Jedynie gdy odwołanie podnosi także zarzut nierozpatrzenia wniesionego po terminie sprzeciwu wobec orzeczenia, a nastąpiło to z przyczyn niezależnych od zainteresowanego, sąd uchyla decyzję. Przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie. W takim wypadku ZUS kieruje sprzeciw, aby rozpatrzyła go komisja lekarska.

[ramka][b]Przykład[/b]