Gabinet politycznego przetrwania

Jeszcze kilka tygodni temu Donald Tusk mówił w Sejmie o swoich planach do końca kadencji. Dziś wiadomo, że ich nie zrealizuje. Zostawia je Ewie Kopacz, która nie ma doświadczenia ani w kwestiach bezpieczeństwa, ani w polityce międzynarodowej, ani tym bardziej w gospodarce. A to obszary kluczowe dla Polski.

Bezpieczeństwo

W chwili gdy na Ukrainie trwa konflikt zbrojny, nasz obóz władzy wdraża dwie – a właściwie trzy – reformy w obszarze bezpieczeństwa i obronności. Na finiszu jest reforma służb specjalnych, która w praktyce sprowadza się do podporządkowania naszej największej specsłużby ABW ministrowi spraw wewnętrznych. Nowy rząd musi zadać sobie pytanie, czy ta reorganizacja jest w tej sytuacji rzeczywiście palącą potrzebą. Wszak ABW wykonuje zadania kontrwywiadowcze i utrzymuje bliskie kontakty ze Służbą Bezpieczeństwa Ukrainy, co w obecnej sytuacji jest szczególnie cenne.

Sytuację komplikuje wątła pozycja polityczna obecnego szefa MSW Bartłomieja Sienkiewicza. Niemal na pewno Sienkiewicz – bohater afery taśmowej – odejdzie z rządu. A zatem podporządkowanie ABW szefowi MSW ma sens tylko wtedy, gdy Sienkiewicza zastąpi polityk z doświadczeniem pracy ze specsłużbami, który mógłby z marszu wejść w nową rolę. Tyle że w PO nie ma ich dziś zbyt wielu – poza Markiem Biernackim i Grzegorzem Schetyną.

Nie najlepiej się złożyło, że w czasie trwania konfliktu ukraińskiego prezydent pod rękę z rządem prowadzi eksperymenty w sposobie kierowania polskim wojskiem. Od nowego roku zamiast dowództw poszczególnych rodzajów wojsk powstały dwie struktury: dowództwo generalne (kierowanie armią w czasie pokoju) i dowództwo operacyjne (dowodzenie podczas konfliktów).

Czy reorganizacja struktury dowodzenia to rozwiązanie sensowne czy nie – zdania są podzielone. Sęk w tym, że wobec rosnącego zagrożenia ze strony Rosji nie mamy zbyt wiele czasu, aby te eksperymenty kontynuować. Tymczasem w Sejmie znalazł się właśnie prezydencki projekt kolejnej zmiany w tym wciąż świeżym systemie dowodzenia – tym razem na wypadek wojny. Szef MON i prezydent muszą się wreszcie zdecydować, jaki sposób zarządzania armią jest optymalny.

Rząd musi także maksymalnie przyspieszyć realizację dużego programu modernizacji polskiej armii – zaplanowano na ten cel 100 mld zł do roku 2022. Już została przyspieszona największa inwestycja – zakup systemu obrony powietrznej i antyrakietowej średniego zasięgu (tzw. polska tarcza).

Racjonalnym wydatkom na obronę musi towarzyszyć dyplomatyczna ofensywa wśród sojuszników z NATO, by mgliste deklaracje z ostatniego szczytu w Newport nabrały konkretnych kształtów – zwłaszcza w kwestii stworzenia baz logistycznych i rotacyjnej obecności wojsk sojuszu w Polsce.

Sojusznicy

W stosunkach międzynarodowych priorytetem powinny pozostać relacje ze Stanami Zjednoczonymi – nawet jeśli rozczarowany polityką USA jest szef MSZ Radosław Sikorski.

Na cennego sojusznika w kwestiach Ukrainy i wzmocnienia obecności NATO na Wschodzie wyrasta Wielka Brytania – to najsilniejsze w UE państwo krytyczne wobec Putina i jedno z nielicznych, które wciąż zachowują duże możliwości ekspedycyjne swej armii.

Politycznymi sojusznikami powinny się stać także kraje bałtyckie. Sikorski lubi opowiadać anegdotę o tym, czym będą zajęci Litwini, gdy armia rosyjska znajdzie się na rogatkach Wilna – otóż wciąż będą ściągać tablice z polskimi nazwami miejscowości.