Liderzy Platformy i PiS w odstawkę

Spór Platformy Obywatelskiej z Prawem i Sprawiedliwością to już nie niewinna konkurencja o to, kto zdobędzie władzę w Polsce. To par excellence wojna domowa, która na zewnątrz zagraża bezpieczeństwu państwa, a wewnątrz jeszcze bardziej dewastuje sferę polityczną.

Nie powinniśmy się jednak oszukiwać, że istnieje łatwe remedium na nasze kłopoty. Pomysły na dopływ świeżej krwi do polityki są mało realne. Teorie na temat generacyjnych przewrotów czy okręgów jednomandatowych zawodzą. Młodzi politycy rzadko mają coś ciekawego do powiedzenia, poza powtarzaniem słów za starszymi, a wybory jednomandatowe – te na prezydentów miast – wcale nie wyłaniają postaci kryształowych. Liczba świetnych menedżerów (choćby we Wrocławiu) równa jest zapewne liczbie osób, którymi interesuje się prokuratura (jak prezydentem Olsztyna).

Nie wierzę również w takie propozycje, jak te zgłaszane przez publicystę Jarosława Makowskiego. Wejście do polityki tzw. autorytetów – profesorów itp. zawsze kończyło się ich szybkim upolitycznieniem, a nie podniesieniem prestiżu samej polityki. Upartyjnienie prof. Władysława Bartoszewskiego zaszkodziło jego autorytetowi i w niczym nie podniosło jakości polskiej polityki – chyba że za takie uznamy mianowanie oponentów bydłem.

Czy jesteśmy więc w sytuacji bez wyjścia? Śmiem twierdzić, że nie. Pierwszym krokiem do naprawy państwa mogłoby być usunięcie z polityki kilkunastu liderów Platformy oraz Prawa i Sprawiedliwości. Dlaczego? Bo to na partyjnych szczytach decyduje się kształt i program partii. Szeregowi politycy – z całym dla nich szacunkiem – stanowią raczej treść, która wypełnia pustą formę partii politycznych. Poza tym nie możemy dłużej czekać. Wystarczy przyjrzeć się kilku najświeższym przykładom z polityki zagranicznej i wewnętrznej, by zobaczyć, że konflikt między PO a PiS zagraża przyszłości Polski.

Wyznania byłego wiceministra spraw zagranicznych Witolda Waszczykowskiego były wstrząsem. Ujawnienie kulisów rozmów z Amerykanami na temat instalacji tarczy antyrakietowej w Polsce mogło osłabić naszą pozycję negocjacyjną. Ponadto gdy Waszczykowski udzielał słynnego wywiadu, był wysokim urzędnikiem państwowym, który musiał się liczyć z konsekwencjami swego działania. Jednocześnie wyłaniający się z jego opowieści obraz polskiego premiera, szefa jego gabinetu oraz ministra spraw zagranicznych jest – by użyć popularnego sformułowania – porażający. Co ważne, jego słowa nie zostały zdementowane, a kara, która go spotkała, stanowiła odpłatę za ujawnioną prawdę.

Jaką? Ano taką, że odpowiedzialni za politykę zagraniczną politycy PO kierują się pychą, osobistymi ambicjami, nienawiścią do prezydenta i chęcią osiągnięcia jak najlepszego wyniku w sondażach. Dowiedzieliśmy się, że sposób negocjowania z Amerykanami tarczy antyrakietowej podporządkowany był raczej założeniu, by sukcesu przypadkiem nie przypisano prezydentowi, niż racji stanu.

Z podobnym mechanizmem mieliśmy do czynienia, kiedy wybuchł konflikt w Gruzji. Gdy prezydent postanowił się udać na Kaukaz, politycy PO próbowali storpedować jego misję, by jej ewentualny sukces nie poprawił notowań głowy państwa. Dopiero na wieść, że Lecha Kaczyńskiego ubiegnie Nicolas Sarkozy, premier zgodził się wypożyczyć rządowy samolot delegacji przywódców pięciu państw do Gruzji.

Zastanawiające, że politykom PO w sporze gruzińskim znacznie bliżej do sceptycyzmu Niemców czy Francuzów – którzy zwyczajowo wolą nie widzieć w Rosji zagrożenia – niż do Litwinów, Łotyszy i Estończyków, którzy odczuwają moskiewskie zagrożenie, bo doświadczyli go na własnej skórze.

Oczywiście prezydent nie jest wyłącznie niewinną ofiarą. W pamięci wielu Polaków zbyt dobrze tkwią obrazy, gdy naszą dyplomacją kierowała Anna Fotyga – do niedawna szefowa jego kancelarii. Mimo formułowania ostrych i ambitnych postulatów budowy silnej i suwerennej polityki zagranicznej, z jej realizacją były poważne kłopoty, a nasza dyplomacja była – delikatnie rzecz ujmując – niezbyt zręczna. Podobnie jak w czasie negocjacji w sprawie traktatu lizbońskiego PiS zajmował niejasne stanowisko, tak dziś niezdecydowany jest prezydent, który odnośnie ratyfikacji traktatu jest „za, a nawet przeciw”.

Gorszący spektakl niechęci między PO i PiS jest jeszcze bardziej destrukcyjny w polityce wewnętrznej. Czas od ostatnich wyborów parlamentarnych jest w dużej mierze czasem straconym. Instytucje państwa nie zostały wzmocnione, kolejne sfery życia publicznego ulegają upolitycznieniu, ponieważ stają się polem partyjnych manewrów dla polityków PO i PiS. Przed październikiem 2007 r. sytuacja też nie była lepsza. Mimo sporego wysiłku rządzący PiS – podobnie jak PO dziś – więcej czasu poświęcał na wojnę z opozycją, niż pracę na rzecz naprawy państwa.

Gdy w polskim Sejmie słyszy się hasło Białoruś lub targowica, trudno się zorientować, czy to posłowie PO atakują parlamentarzystów z PiS, czy może akurat odwrotnie