Pierwszą libijską wojną po obaleniu monarchii była konfrontacja graniczna z Egiptem. O ile Kaddafi wielokrotnie deklarował przywiązanie do idei nacjonalizmu arabskiego sformułowanej przez Nasera, o tyle jego relacje z kolejnym prezydentem Egiptu, Anwarem Sadatem, serdeczne nie były. Napięcie zaczęło narastać po wojnie Jom Kippur w 1973 roku. Mimo że przed wybuchem konfliktu Libia przekazała Egiptowi 54 z nowo nabytych 110 francuskich myśliwców Mirage, jej przywódca nie został powiadomiony przez głównych graczy po stronie arabskiej, Anwara Sadata i syryjskiego dyktatora Hafiz Asada, o ich wojennych planach. Zatem, mimo że od 1 lipca 1972 roku oficjalnie istniała Federacja Republik Arabskich (unia Egiptu, Syrii i Libii), Kaddafi został potraktowany nie jak ważny partner, lecz pośledni, mało istotny uczestnik rozgrywki.

Kiedy zaś po wojnie Egipt rozpoczął poszukiwanie dróg porozumienia z Izraelem, napięcie między Kairem a Trypolisem zaczęło rosnąć. Kaddafi podjął wówczas decyzję, że uszczerbek w potencjale wojskowym „świata arabskiego" wywołany „zdradą" sprawy arabskiej przez Egipt skompensowany zostanie przez Libię. Wydatki zbrojeniowe państwa wynoszące w 1970 roku 60 milionów dolarów dynamicznie rosły, by w roku 1979 zamknąć się niebotyczną kwotą 2,3 miliarda dolarów (w dekadzie 1973 – 1983 Trypolis wydał na uzbrojenie łącznie 8 miliardów dolarów). W 1974 podpisano pierwszy kontrakt na dostawy uzbrojenia ze Związkiem Radzieckim wartości pół miliarda dolarów. Obejmował on m.in. 2000 czołgów wraz z zapleczem logistycznym.