W związku z tekstem Agnieszki Rybak „Ksiądz Jan od grzeszników" („Plus Minus" 10 – 11 września) omawiającym biografię księdza Jana Twardowskiego pióra Magdaleny Grzebałkowskiej mam obowiązek, jako jego przyjaciel, stwierdzić, że był on prostolinijnym księdzem poetą, był człowiekiem szlachetnie naiwnym i niesłychanie niepraktycznym, pełnym miłości do każdego. Rozmowy Księdza z agentem UB, jeżeli się odbywały, to na takiej samej zasadzie jak rozmowy z dziesiątkami osób pogubionych, prostytutkami, zdrajcami, ludźmi grzesznymi, których przysyłano do niego z konfesjonałów w innych kościołach. Ubek prawdopodobnie żalił się księdzu na swoje położenie i prosił o duchową pomoc, której ten nigdy nie odmawiał. I tak sobie rozmawiali przez kilka lat. A ubek był urzędnikiem, więc odnotowywał skrzętnie wszystkie rozmowy, nadawał kryptonimy, wyciągał wnioski dla swoich przełożonych i mógł się przed nimi wylegitymować wspaniałym źródłem informacji. Ksiądz Twardowski oferujący młodym romantycznym dziewczętom spadek (jak należy rozumieć, materialny) w zamian za wzajemne uczucie i troskę to rzecz tak nieprawdopodobna jak to, że był mistrzem skoku o tyczce. Ksiądz niemający grosza przy duszy i noszący podartą sutannę, nieustannie naciągany przez wszystkie wydawnictwa, które wydawały jego wiersze, rozdający natychmiast wszystko, co miał, nie myślał zupełnie o takich sprawach jak pieniądze. Ten świat dla niego nie istniał. Kiedyś, w latach największych sukcesów wydawniczych, pomagałem mu wypełnić PIT i widziałem wpisane tam kwoty.