9 zł za pierwszy miesiąc czytania RP.PL
Rzetelne informacje, pogłębione analizy, komentarze i opinie. Treści, które inspirują do myślenia. Oglądaj, czytaj, słuchaj.
„Psy gończe”: Dużo gadania, mało emocji
„Psy gończe” Joanny Ufnalskiej miały wszystko, aby stać się hitem. Dlaczego tak się nie stało?
„Psy gończe”, Joanna Ufnalska, wyd. Pulp Books
Klimat retro Łodzi z 1922 r., trzy sprawy kryminalne, postacie z potencjałem. To wszystko wsparte na wiedzy autorki orientującej się zarówno w historii miasta, jak i kryminalistyki oraz medycyny. Niestety, zamiast wciągającej historii otrzymaliśmy dość mdłą opowiastkę, toczącą się po dobrze znanych, utartych schematach.
Od początku prowadzeni jesteśmy jak w starej grze komputerowej typu point and click. Wraz z głównym bohaterem Jakubem Gajcerem chodzimy od postaci do postaci, przenosimy się z miejsca na miejsce i tak odkrywamy kolejne rozdziały tej historii. Całość rozgrywa się w trakcie rozlicznych rozmów, przerywanych niekiedy opisami zwłok, ale również w formie wypowiedzi dokonywanych przez żydowskiego patologa Szmula. Co ciekawe, autorzy zazwyczaj decydują się na taki zabieg, ponieważ owych opisów pisać nie potrafią. Tymczasem Joanna Ufnalska potrafi portretować tło akcji, choć robi to niezwykle rzadko. A takich klimatycznych momentów przydałoby się zdecydowanie więcej, gdyż ostatecznie kolejne pomieszczenia różnicują jedynie rodzaje mebli. Analogicznie różnorodność klasowa i społeczna Łodzi sprowadza się do tego, że robotnicy mają brudne twarze i zepsute zęby, a bogaci… no, są bogaci, mają eleganckie stroje i drogo urządzone mieszkania. Dawna Łódź rozpłynęła się w nadmiarze dialogów, jest przede wszystkim wzmiankowana przez nazwy miejsc i ulic.
