„Czeka nas ciężki bój, wpłać trzy dolary. Barack”. To fragment jednego z ostatnich e-maili, jakie dostałem od prezydenta Stanów Zjednoczonych. Trzeba przyznać, że szef najpotężniejszego państwa na świecie nie miał tym razem wobec mnie zbyt wielkich oczekiwań. W ciągu dwóch lat dostałem od Baracka (chyba jesteśmy już po imieniu), Michelle Obamy, Joe Bidena i dwóch facetów prowadzących im kampanię w sieci jakieś 180 listów elektronicznych. Czuję się ważny.

Ciągle mnie proszą, zachęcają, namawiają. Każdy z e-maili ma mi dać poczucie, że uczestniczę w czymś wielkim. Że ode mnie wiele zależy. Ma mnie zmobilizować do walki, do zaangażowania.

Dostaję masę informacji, prezentacji, filmów, kontaktów. Mogę się włączyć w wiele akcji. Zadać liczne pytania i dać wiele odpowiedzi. Mam wrażenie, że ktoś ciągle o mnie myśli i mnie potrzebuje. Uczestniczę w wielkiej machinie. I wcale nie jestem w niej anonimowy.

Zaczęło się 10 listopada 2008 r., kiedy na fali zwycięstwa wyborczego z ciekawości wpisałem się na stronie barackobama.com.

[srodtytul]Razem spłacamy długi[/srodtytul]

Igor, w ciągu następnych miesięcy i lat chcemy razem dokonać fantastycznych rzeczy” – tak się zaczynał pierwszy e-mail. „Udało się wygrać, ale żeby to było możliwe, Narodowy Komitet Demokratyczny zaciągnął dług. Teraz musimy to uporządkować, więc prześlij proszę 30 USD”. W zamian mogę dostać 2008 Victory T-shirt. Pierwszy e-mail był podpisany „Obama for America”. Następnego dnia przyszedł drugi. Od razu piszą, o co chodzi. Przeglądamy księgi, liczymy kampanijne długi, Igor wpłać 30 dolców. Za te trzy dychy mogę dostać T-shirt. Ten e-mail podpisał już David Plouffe, Campaign Manager.

Sześć dni później dostałem do wypełnienia ankietę. Do inauguracji prezydentury zostało 62 dni, chcemy wiedzieć, co kto robił w kampanii, co kto może robić dalej. Moje dane, zawód, religia, z jakimi grupami sympatyzuję w USA, na kogo w przeszłości głosowałem, kogo wspierałem, na kogo łożyłem pieniądze w prawyborach, co robiłem w trakcie kampanii. Jak daleko było biuro kampanijne od mojego domu, jak często korzystałem z online’owych narzędzi, jak oceniam ludzi, z którymi współpracowałem, czym chciałbym się zajmować dalej, w jakiego typu pracy mógłbym wspierać Baracka Obamę Do wyboru różne opcje, prawie nic nie muszę pisać. Rozumiem – przegląd zasobów, formowanie szyków. Podoba mi się to.

W następnym e-mailu David informuje mnie, że Barack buduje swój team ekonomistów. Przedstawił mi kandydatów na stanowiska w administracji i link do wideo, na którym Obama opowiada o nich. Na koniec prośba, do której już się przyzwyczajam: bym wysłał to wideo do znajomych i wpłacił coś, jeśli mogę.

Tydzień później podobny e-mail z załączonym filmikiem, w którym prezydent elekt przedstawia zespół administracji ds. bezpieczeństwa i polityki zagranicznej. W rolach głównych poza Obamą: Hillary Clinton i Robert Gates. Czuję się bardzo poważnie potraktowany. Polski prezydent też miał blog. Przez miesiąc, gdy był kandydatem. Swoim ostatnim wpisem zaszczycił czytelników w pierwszym dniu po wyborach. Prezydent USA traktuje mnie dużo poważniej. Mam wrażenie, że naprawdę mnie potrzebuje.

[srodtytul]Biały Dom i mój dom [/srodtytul]

Zbliża się Boże Narodzenie. David pisze 4 grudnia, że w tym czasie świątecznym cieszymy się wszyscy z naszego niezwykłego osiągnięcia. W związku z tym mogę sprezentować sobie i bliskim kubek do kawy z twarzą Obamy! Z limitowanej edycji. Za 15 dolców. Pod choinkę jak znalazł.

Następnego dnia David przesyła nagranie wideo. W rozpiętej koszuli, zwyczajny, na oko 40-letni facet stoi na tle Białego Domu. Dziękuje za ankietę. Przeanalizowali ją szczegółowo. Teraz, 4 grudnia, miesiąc po wielkim zwycięstwie Baracka, w całych Stanach Zjednoczonych w domach mają się zebrać jego zwolennicy. Musimy zrealizować to, co Obama zapowiadał. Jak mówi David, on będzie zapewne świetnym prezydentem, ale nie uda mu się tego zrobić bez naszego poparcia. Dlatego wybierz dom w okolicy, w którym odbywa się spotkanie, albo zaproś do siebie rodzinę, przyjaciół, znajomych, sąsiadów i porozmawiajcie o tym, co teraz trzeba robić. Wejdź na stronę, zapisz się i podaj adres.

Barack Obama i Joe Biden mają jasny program i wielką szansę, żeby go realizować. Ale nie zrobią tego sami. Dołączysz do spotkań domowych, żeby zaplanować następne kroki naszego ruchu? – pyta David. I jak tu odmówić.

Po czterech dniach kolejny e-mail: „Biały Dom i twój dom” – przypomnienie o „domowych spotkaniach” i zapewnienie, że z każdego z nich będzie sporządzony raport. A wszystkie będą podstawą do tworzenia dalszego planu działań. Cała Ameryka pracuje dla Baracka.

10 grudnia. Igor, nie możemy zrobić wszystkiego sami i nie da się wszystkiego zrobić w ciągu jednego dnia. Ale dzięki takim jak ty, dzięki poparciu i wspólnemu działaniu, zmiana jest już blisko.

Jeśli się zgadzam, to mógłbym z okazji świąt nabyć kalendarz z Barackiem i jego rodziną za 35 dolarów. Rzecz jasna, edycja limitowana. To wsparcie naszej wspólnej walki. 35 to za dużo? Mogę dać 25 i dostanę zimową czapkę z Obamą.

17 grudnia. Igor, inauguracje prezydentury w przeszłości koncentrowały się zbyt mocno na bogatych sponsorach i waszyngtońskich lobbystach. Teraz świętować mają wszyscy. Wszyscy mogą też kupować gadżety inauguracyjne. Powstał specjalny sklep internetowy. Do wyboru: torby, szklanki, koszulki, świnki skarbonki, T-shirty dla dzieci „Moja przyszłość zaczyna się teraz”, kalendarze, nawet stosowna biżuteria i odznaki.

Nowa informacja – ankiety wypełniło 550 tysięcy ludzi, którzy udzielali się w kampanii. W poprzedni weekend spotkania domowe odbyły się w 4 tysiącach domów. Igor, uczestniczysz w tworzeniu od podstaw największego ruchu w Ameryce. Miło. Mogę obejrzeć krótki film wideo z tych spotkań. Zwykli Amerykanie wokół stołów w domach, młodzi, starsi, rozmawiają o tym, jak doprowadzić do zmiany. Przy okazji pierwsze dane z ankiet. Zajrzyj proszę na stronę barackobama. com – tam szczegółowe analizy i raporty ze spotkań.

Został nam miesiąc do inauguracji. Przez ten czas jeszcze czekamy na wasze sugestie i pomysły. Potem ogłosimy plan działania naszego ruchu na rzecz zmian, plan, który będzie współtworzony także przez ciebie.

[srodtytul]Razem karmimy Amerykę[/srodtytul]

Dzień przed Wigilią Bożego Narodzenia napisała do mnie Michelle Obama. Przygotowania świąteczne, będzie pięknie, spotkamy się z rodziną, ale nie wszystkim jest tak dobrze. Michelle apeluje, bym spełnił prośbę jej i jej rodziny, by wspomóc tych, którzy są sami i biedni. I naszych żołnierzy rozrzuconych po świecie. Mogę wpłacić albo na głodne dzieci „Karmimy Amerykę”, albo na paczkę dla naszych chłopców. Odpowiednie linki kierują mnie na strony, gdzie mogę łatwo i szybko wpłacić pieniądze. 30 grudnia prośba, bym wpłacił jeszcze 5 dolarów albo więcej na przygotowanie inauguracji. Jeśli wpłacę, mogę wziąć udział w którejś z imprez, a nawet zostać zaproszony do Waszyngtonu. Do tej pory inauguracja prezydentury była raczej dla bardzo wąskich grup. Teraz będziemy się cieszyć tym wielkim wydarzeniem razem. Ta inauguracja będzie dla tak wielu ludzi, jak to tylko możliwe. Jak nigdy w historii. Wpłać 5 dolarów i weź swój bilet do historii.

3 stycznia. Igor, dzięki tobie prezydent elekt Obama i wiceprezydent Biden przejmą urząd prezydencki za 17 dni. Pomogłeś kształtować historię, a teraz możesz być jej częścią. Masz szansę zostać zaproszony do Waszyngtonu, a nawet wziąć udział w inauguracyjnym balu. Ale – wpłać teraz 5 dolarów albo więcej!

Po trzech dniach w tej sprawie pisze do mnie jeszcze Michelle. Wybrano już jedną z dziesięciu osób, które popierały Baracka, by mogła przyjechać do Waszyngtonu na uroczystość inauguracji i bal. To Cynthia Russell z Newberry na Florydzie, której Obama dał nadzieję. Ale potrzebujmy jeszcze dziewięć osób takich jak Cynthia. Więc co? Oczywiście: wpłać piątkę albo więcej.

Dzień później odezwał się do mnie sam Barack Obama! Po raz pierwszy. W tej samej sprawie. Prosi o 5 dolców. Tak jak w kampanii, tak i teraz, by udało nam się to wszystko zrealizować, potrzebujemy zaangażowania wielu takich jak ty. Wiem, że już prosiliśmy cię o wiele. Ale żeby to wszystko się udało, musimy nowej administracji umożliwić mocny start. Wpłać więc 5 dolarów albo więcej, prosi mnie prezydent elekt. List Baracka to rzut na taśmę w sprawie tego datku. E-mail jest zatytułowany: „O północy mija deadline”. Czyli do tego momentu mogę wpłacać. Na inaugurację.

Ale jeszcze po godzinie przychodzi e-mail od szefa kampanii. Chce wzmocnić prośbę Baracka. Chodzi o 5 dolarów oczywiście. Albo więcej. Do północy.

Mijają cztery dni. Michelle prosi, bym się zaangażował w pomoc potrzebującym. Tym razem żadnych próśb o pieniądze, tylko przekierowanie na stronę o pomocy – biednym, bezdomnym czy żołnierzom. Na stronie United We Serve jest wiele możliwości włączenia się w pomoc.

Trzy dni przed inauguracją sam Barack pisze, że ma dla mnie ekscytującą informację. Obejrzenie filmiku zajmie ci tylko minutę. Więc oglądam. Tworzymy nową organizację! Barack zapowiada, że dalej będziemy budować nasz ruch. Prośba i przycisk, by podzielić się tym krótkim listem wideo z innymi.

A potem jeszcze jedno wezwanie, by zapisać się do pomocy przy którymś z wydarzeń związanych z inauguracją. By zorganizować coś u siebie w domu.

I przyszedł ten dzień. Barack Obama został prezydentem. A wszyscy, którzy go popierali, pracowali przy kampanii, są teraz zaproszeni do tworzenia Organizing for America, ruchu, który będzie wspierać prezydenta.

W nagraniu wideo opowiadają o tym Dave, szef kampanii, i Mitch Steward, nowy szef nowej organizacji. Siedzą w koszulach w jakimś zwykłym biurze. Są normalni. Tacy jak ja.

Następny list jest już podpisany: President Barack Obama. Przygotowuje ustawę „o ożywieniu i reinwestowaniu”, czyli wpompowaniu prawie 800 miliardów dolarów w gospodarkę. W prezentacji dołączonej do listu Obama tłumaczy, jak bardzo uratuje to Amerykę. Nie przypominam sobie, by ktokolwiek w Polsce tak tłumaczył mi, dlaczego wchodzi w życie jakaś ustawa. Ale to nie koniec. Barack Obama prosi mnie, bym zorganizował u siebie w domu spotkanie z przyjaciółmi, na którym podyskutujemy o tej ustawie. Spotkania nazywają się Economy Recovery House Meeting.

Następnego dnia otrzymuję krótkie nagranie prezydenta, który tłumaczy sens reformy. Z prośbą, bym przesłał je przyjaciołom. Jeśli chcę zorganizować spotkanie u siebie – wystarczy, że wpiszę numer kodu pocztowego. Wtedy pojawią się strony pomagające mi zarejestrować spotkanie albo odnaleźć już organizowaną imprezę w pobliżu mojego domu. Za chwile kolejny e-mail z filmem prezentacją, z której wynika, że w końcówce rządów Busha Amerykanie masowo tracili pracę, a teraz – dzięki tej ustawie – mają szanse ją odzyskać. Rodziny będą mieć więcej pieniędzy do wydania, a firmy więcej funduszy na zatrudnienie. Półtoraminutowy klip przejrzyście wszystko tłumaczy. Kryzys dotknął ludzi, którzy stracili pracę, którzy z trudem spłacają kredyty, którym nie starcza na rachunki i na opłatę za college swojego dziecka. A tam, gdzie kryzys się zaczyna – w amerykańskich domach – zaczyna się nasza walka. O to, by naprawić most, uratować szpital czy szkołę. O to, by przywrócić 4 miliony miejsc pracy.

Jak on pięknie mówi. Poruszające.