Socjolog Eric Klinenberg z New York University, który prowadzi badania nad tym zjawiskiem, nie jest adwokatem samotności. Pierwszą książkę poświęcił jej śmiertelnym skutkom. „Heat Wave: The Social Autopsy of a Disaster in Chicago” (Fala gorąca – społeczna autopsja katastrofy w Chicago) była analizą ponurego zdarzenia: w 1995 r. w ciągu zaledwie siedmiu dni w Chicago zmarło siedemset osób. Większość z nich stanowili ludzie starzy, umierali samotnie we własnych mieszkaniach. Autor dowodził, że zgony były nie tylko wynikiem fali upałów, ale braku wsparcia ze strony rodziny, społeczności i państwa. Teraz pokazuje, że życie w pojedynkę może się potoczyć – i skończyć – zupełnie inaczej.

Jak relacjonuje Carlo Rotella w tekście opublikowanym niedawno na łamach „International Herald Tribune” 11 listopada 2010 r., Klinenberg wyliczył, że połowa mieszkań na Manhattanie ma jednego lokatora. Ponad 31 milionów Amerykanów żyje w pojedynkę, a gospodarstwa tworzone przed jedną osobę stanowią już 28 procent wszystkich w Stanach Zjednoczonych. Razem z małżeństwami, które nie decydują się na dzieci, stanowią najpowszechniejszy model domu za oceanem. Liczniejszy niż klasycznie rozumiane rodziny.