W cieniu canneńskiego targowiska próżności umyka uwadze inny, ileż skromniejszy, choć nie mniej zacny festiwal. Jego widzowie nie dławią się blichtrem roztaczanym nieuchronnie wokół pierwszych dam i ostatnich spryciarzy show-biznesu. To, że w Oberhausen nie ma czerwonego chodnika i od 57 lat wyświetla się tylko filmy krótkie, wręcz minutowe, nie znaczy, iż mniej w nich kinowej esencji.

Kto wie nawet, czy ta potrzeba wystawienia siebie na działanie cudzej wyobraźni przemawiającej przez ruchomy obraz, nie znajduje dziś lepszego ujścia poprzez krótkie formy, a nie uświęcone rynkową konwencją pełnometrażowe fabuły. Może o tym świadczyć to, że w czasach, kiedy branża kinowa broni się przed odpływem widzów coraz bardziej morderczą konsolidacją, ludzie przecież nagminnie i o każdej porze oglądają filmiki. I wcale nie jest tak, że wszystkim wystarczają przysłowiowe durne klipy z katastrofą w wychodku. Kto tak twierdzi, nigdy nie spróbował powędrować choć przez chwilę swobodnie na YouTube.

Po co, ktoś mógłby zapytać, urządzać festiwale i sformalizowane przeglądy dzieł tak heterogenicznych – od konceptualnych gier światłem i formą po zaangażowane filmowe agitki – i tak łatwo dostępnych w swej masie na ekranie byle lepszej komórki, o tabletach nie wspominając? Otóż, właśnie dlatego, że luz i bezpośredniość, z jaką coraz tańszy sprzęt skraca każdemu drogę do kręcenia, domagają się dla równowagi ostrej selekcji, którą w Oberhausen uprawia się w sposób nieskostniały.