Muniek Staszczyk mówił, że w tym okresie, o którym pan opowiada, w środowisku zaczęła się pseudoamerykańska lanserka, szpan i dragi. A pan?
Już wcześniej byłem uzależniony od leków. Potem doszedł do tego alkohol oraz środki psychostymulujące, które pozwalały likwidować kaca, ale robiło się błędne koło. ?A ponieważ miałem wiele spraw osobistych niepozałatwianych, ucieczka w farmakologię była drogą, jaką zbyt łatwo poszedłem. Po kilkunastu latach takiego chorego funkcjonowania zdecydowałem się na terapię uzależnień.
To powielił pan schemat rockandrollowy.
To jest schemat kompulsywny – uzależnień od ludzi, od pracy, erotyki. U mnie to wszystko się wymieszało. Amfetaminy używałem, żeby polepszyć sobie samopoczucie po innych używkach. W marihuanę nie wszedłem mocno, bo źle się po niej czułem. Ale doszedłem do takiej sytuacji, że każdy problem osobisty chciałem wyregulować farmakologicznie. Wszystkie leki, jakie zapisywałem pacjentom, wypróbowałem na sobie samym. W końcu pojawiły się skutki uboczne – obniżenie sprawności psychofizycznej, zachowania dysforyczne. Jako człowiek wiecznie napruty, byłem nieobecny w życiu rodzinnym. Ciekawe, że stosunkowo długo dobrze funkcjonowałem zawodowo. Ale czy najlepiej? Nie kontynuowałem kariery naukowej, nie zdecydowałem się na habilitację, nie zostałem profesorem. Poprzestałem na doktoracie, a mogłem więcej. To również był efekt mojego uzależnienia. Cieszę się, że nie jest gorzej. A mogło. Dnem, od którego się odbiłem, była moja ciężka depresja.
Czy obecność narkotyków w dzisiejszym życiu Polaków to również cena wolności?
