Reklama

Kto może zaskarżyć studium do sądu

Roszczenie reprywatyzacyjne nie uprawnia do zaskarżenia do sądu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego

Publikacja: 18.02.2009 06:53

Foto: Fotorzepa, Rob Robert Gardziński

Danuta Frey

Reklama

Studium może natomiast zaskarżyć do sądu właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości.

Błędne jest stanowisko Rady m. st. Warszawy o niedopuszczalności zaskarżenia uchwały o studium jako niebędącej aktem prawa miejscowego – stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny [b]NSA (sygn. II OSK 919/08 i II OSK 920/08)[/b].

W studium uchwalonym w 2006 r. przez radę m. st. Warszawy część dzielnicy Białołęka oznaczono jako zieleń leśną z zakazem zabudowy.

Idalia R. oraz inni współwłaściciele tzw. Różopola oraz byli właściciele gruntów Białołęki Dworskiej wnieśli skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zgodnie z art. 9 i 10 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=169354]ustawy z 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [/link]studium winno jedynie zawierać wytyczne i wskazówki dla podmiotów sporządzających i uchwalających miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Bezwzględny zakaz zabudowy nie odpowiada tym wymogom.

Zgodnie z rozporządzeniem wojewody jest to obszar chronionego krajobrazu, dla którego obowiązuje wiele ograniczeń. Żadne z nich nie przewiduje jednak całkowitego zakazu zabudowy. Skoro wojewoda tak uznał, również w studium należało zastosować podobne, nie tak rygorystyczne warunki.

Reklama

Rada twierdziła natomiast, że obie skargi sąd powinien odrzucić, gdyż studium nie jest aktem administracji publicznej.

WSA oddalił obie skargi, ale każdą z innego powodu. W pierwszej [b](sygn. IV SA/ Wa 2124/07)[/b], wniesionej przez właścicieli gruntów, potwierdził, że mają oni interes prawny w zaskarżeniu uchwały. Uznał także, że chociaż studium nie jest aktem prawa miejscowego, jako uchwała z obszaru administracji publicznej może być zaskarżana do sądu. Nie ulega jednak wątpliwości, że zgodnie z art. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym dopuszcza się w studium określenie terenów wyłączonych spod zabudowy.

Nieruchomości skarżących posiadają status lasów ochronnych, gdzie wznoszenie zabudowań mieszkalnych i usługowych jest niedopuszczalne z mocy ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. W studium nie doszło do zmiany ich dotychczasowego przeznaczenia.

W drugiej ze spraw WSA w ogóle nie oceniał merytorycznie skargi, ponieważ uznał, że skarżący nie mają interesu prawnego, którego wymaga art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Nie są bowiem ani właścicielami, ani użytkownikami wieczystymi nieruchomości, których dotyczy studium. Zgodnie z wpisem do księgi wieczystej właścicielem nieruchomości jest Skarb Państwa. Postępowanie o ustalenie, że nieruchomość nie podlegała pod działanie dekretu o reformie rolnej, dopiero się toczy przed wojewodą mazowieckim.

Rozpatrując skargi kasacyjne od obu wyroków, ustalił, że uchwałę przyjmującą studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania można zaskarżać do sądu. Postanowienia studium są bowiem wiążące przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia studium mogą więc ingerować w prawa i obowiązki obywatelskie, w tym wynikające z prawa własności.

Błędna jest także teza, że trwające postępowanie reprywatyzacyjne uprawnia do zaskarżenia uchwały rady dotyczącej terenów, o których odzyskanie się starają. Z tego, że istnieją roszczenia reprywatyzacyjne i toczy się postępowanie reprywatyzacyjne, nie wynika interes prawny w postępowaniu planistycznym.