Zasiłek nie zawsze przysługuje w maksymalnej wysokości

Organy pomocy społecznej orzekają o wysokości udzielonego świadczenia, biorąc pod uwagę sytuację życiową i materialną strony, a także własne możliwości finansowe

Aktualizacja: 29.04.2009 07:30 Publikacja: 29.04.2009 07:00

rp.pl

[b]Tak wynika z wyroku NSA z 8 kwietnia 2008 r. (I OSK 779/08)[/b]

[srodtytul]Jaki był problem[/srodtytul]

Prezydent miasta W. przyznał J.K. zasiłek okresowy w wysokości 300 zł na czas trzech miesięcy. J.K. decyzję w tej sprawie zaskarżył, domagając się wypłaty zasiłku w pełnej wysokości, tj. 418 zł.

Rozpatrujące odwołanie samorządowe kolegium odwoławcze wskazało, że zasady dotyczące przyznawania zasiłków okresowych reguluje ustawa o pomocy społecznej. W przypadku osoby samotnie gospodarującej zasiłek okresowy ustala się do wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 418 zł miesięcznie (art. 38 ust. 2 pkt 1 ustawy). W myśl zaś art. 147 ust. 2 tej ustawy minimalna wysokość zasiłku okresowego w 2005 r. wynosiła w przypadku osoby samotnie gospodarującej 30 proc. różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby (35 proc. – w 2006 r. i 2007 r. – art. 147 ust. 3 ustawy).

W ustawie określono jedynie minimalną i maksymalną wysokość zasiłku okresowego. Zasiłek w wysokości 300 zł miesięcznie przyznany J.K. mieści się w granicy pomiędzy minimalną wysokością zasiłku okresowego wynoszącą w 2005 r. 138,30 zł (30 proc. kryterium dochodowego w wysokości 461 zł) a wysokością maksymalną zasiłku. Stanowisko to podzielił również Wojewódzki Sąd Administracyjny.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Zdaniem wrocławskiego sądu należy zwrócić uwagę, że decyzja oparta na przepisie art. 38 ustawy jest decyzją uznaniową. Pamiętać jednak należy, że argumentacja organu co do odmowy lub rozmiaru udzielonej pomocy musi odpowiadać regule art. 7 k.p.a. W myśl tego przepisu prawa w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Stanowisko organu orzekającego w tym zakresie powinno znaleźć – stosownie do art. 107 k.p.a. – wyraz w uzasadnieniu decyzji administracyjnej.

Uznaniowy charakter decyzji wydawanych na podstawie omawianego przepisu prawa powoduje, że dokonywana przez sąd administracyjny ich kontrola jest ograniczona. Sprowadza się ona zasadniczo do badania, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury administracyjnej. W szczególności sąd kontroluje, czy w toku postępowania podjęto wszelkie niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Czy zatem zebrano wszystkie dowody w celu ustalenia istnienia bądź nieistnienia ustawowych przesłanek decyzji uznaniowej oraz czy podjęta na ich podstawie decyzja nie wykracza poza granice uznania administracyjnego, to jest, czy nie nosi cech dowolności.