Tak oto [b]Sąd Najwyższy (sygn. akt I KZP 22/09)[/b] rozwiał wątpliwości związane z przepisem[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=6705B4BB0D6A82D49BABA4434B4F81D4?id=179153] ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii[/link]. Chodzi o art. 62 ust. 1 ustawy. Przewiduje on do trzech lat więzienia dla tych, którzy wbrew przepisom ustawy posiadają środki odurzające lub substancje psychotropowe.
Problem wypłynął za sprawą dwóch mężczyzn oskarżonych o posiadanie amfetaminy i marihuany i skazanych na krótkie wyroki pozbawienia wolności. Obu sąd warunkowo zawiesił odbycie kary na okres próby. Wyrok zaskarżył prokurator. Sprawa trafiła więc do sądu apelacyjnego. Ten zamiast przesądzić o wyroku sądu pierwszej instancji poprosił o pomoc Sąd Najwyższy. Chodziło o odpowiedź na pytanie: czy dla skazania za posiadanie (art. 62 ust. 1) środka odurzającego lub substancji psychotropowej ma znaczenie cel jego posiadania? Zdaniem pytającego sądu z dokonanej przez niego analizy art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wynika, że dysponowanie takim środkiem w celu osobistego zażywania nie jest posiadaniem, o jakim mowa w tym przepisie.
SN jest jednak innego zdania. W jego opinii karalne jest każde posiadanie środka odurzającego czy substancji psychotropowej "wbrew przepisom ustawy".
– Nieważne jest więc, czy złapany na jego posiadaniu chciał go sprzedać czy też sam zażyć. Ważne jest tylko, czy zatrzymana ilość substancji lub środka pozwalająca na jednorazowe użycie w dawce dla nich charakterystycznej jest zdolna wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek.
