WSA stwierdził, że skargę trzeba uwzględnić. Jego zdaniem wojewoda zasadnie twierdzi, że art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym jest przepisem o charakterze generalnym, dającym radzie gminy możliwość zmiany właściwości rzeczowej organu uprawnionego do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej.
Upoważnienie kierownika gminnej jednostki organizacyjnej do wydawania decyzji administracyjnych udzielone na podstawie przywołanego przepisu jest aktem prawa miejscowego. Z treści art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że „do załatwiania indywidualnych spraw z zakresu administracji publicznej rada gminy może upoważnić również organ wykonawczy jednostki pomocniczej oraz organy jednostek i podmiotów, o których mowa w art. 9 ust. 1”.
Jednak załatwienie sprawy indywidualnej w postępowaniu administracyjnym może nastąpić w formie aktu administracyjnego lub przez zatwierdzenie ugody postanowieniem, czyli aktem administracyjnym. W doktrynie przyjęto, że określenie „indywidualna sprawa z zakresu administracji publicznej” jest synonimem określenia „sprawa indywidualna rozstrzygana w drodze decyzji administracyjnej”.
Skoro tak, to uprawnionym jest twierdzenie, że art. 39 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym nie należy traktować jako samodzielnej podstawy, która zezwala na przekazanie każdej formy działalności administracji publicznej na rzecz innego podmiotu.
[wyimek]Normy kompetencyjne trzeba interpretować w sposób ścisły[/wyimek]
Czynności wymienione w ustawie o pomocy osobom uprawnionym do alimentów nie prowadzą do „załatwienia indywidualnej sprawy z zakresu administracji publicznej”, lecz służą do osiągnięcia określonego skutku, tj. przymuszeniem dłużnika do wypełnienia obowiązków alimentacyjnych wobec osoby uprawnionej.
