Zasiłek celowy przysługuje tylko na niezbędne potrzeby

[b]Tak postanowił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu z 24 lutego 2010 r., II SA/Po 667/09 [/b]

[srodtytul]Jaki jest problem[/srodtytul]

K.K. wniósł o przyznanie zasiłku celowego na zakup opony, dętki, pompki, altoxinu, rozpuszczalnika, środków czystości, zębatki rowerowej, talerzyka, łańcucha rowerowego oraz kapci domowych. W celu oceny zasadności wniosków przeprowadzony został wywiad środowiskowy.

Ustalono, że K.K. mieszka w altanie na terenie ogródków działkowych. Właścicielem działki jest jego ojciec. Zainteresowany jest zarejestrowany w PUP jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. K.K. choruje na nadciśnienie tętnicze, które leczy, stosując enarenal.

Kierownik miejskiego ośrodka pomocy rodzinie odmówiła K.K. przyznania pomocy finansowej w formie zasiłku celowego. Stwierdziła, że celem pomocy społecznej jest zaspokajanie niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin, a rodzaj i rozmiar świadczeń powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, natomiast potrzeby osób i rodzin powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej.

Zakup opon, dętki itp. nie należy do niezbędnych potrzeb bytowych, a tylko na ten cel przyznawane są zasiłki celowe.

K.K. wniósł odwołanie. Samorządowe kolegium odwoławcze nie uwzględniło go jednak. Sprawa trafiła do WSA.

[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]

Sąd stwierdził, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

W myśl art. 39 ust. 1 i 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=2165CB6DFAAA8C20AFCBA65F12F7A2CA?id=328904]ustawy o pomocy społecznej[/link] zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności może być przyznany na pokrycie części, całości kosztów zakupu żywności, leków, leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów, napraw w mieszkaniu, kosztów pogrzebu.

Rozpatrując wniosek o przyznanie pomocy, organ musi się kierować ogólnymi zasadami wyrażonymi w art. 3 ustawy o pomocy społecznej, a więc koniecznością dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, jak również uwzględniania potrzeb osób korzystających z pomocy, o ile potrzeby te odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.