Takie stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny (sygnatura akt II FSK 138/10). Uwzględniając skargę kasacyjną spółki, NSA uznał, że sąd I instancji błędnie wyłożył art. 3 ust. 2b ustawy o PIT dotyczący ograniczonego obowiązku podatkowego.
W sprawie chodziło o opodatkowanie w Polsce wypłat skarżącej spółki na rzecz obywatela Monako. We wniosku o interpretację spółka wyjaśniła, że rezydent Monako świadczy jej usługi o charakterze doradczym m.in. w zakresie marketingu strategicznego oraz prognozowania trendów rynkowych w dziedzinie bezpieczeństwa i IT. Usługi te wykonywane są poza terytorium Polski. Usługodawca nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej.
Umowa przewiduje roczne okresy rozliczeniowe i zryczałtowane wynagrodzenie za każdy rok jej obowiązywania. Wynagrodzenie za rok pierwszy zostało wypłacone i spółka miała wątpliwości, czy musi obliczyć i pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia wypłacanego doradcy z Monako. Sama uznała, że nie musi potrącać 20 proc. ryczałtu.
Organ interpretacyjny był innego zdania. W jego ocenie dochody osiągnięte przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Monako z tytułu usług świadczonych za granicą, ale na rzecz polskiego podmiotu, podlegają opodatkowaniu w Polsce.
Sąd I instancji przyznał rację fiskusowi. Zgodził się, że trzeba tu rozróżnić „miejsce wykonywania usług" i „miejsca osiągnięcia dochodu (przychodu)". Zdaniem sądu podjęcie na terytorium Polski pracy, działalności wykonywanej osobiście i działalności gospodarczej nie może być rozumiane wyłącznie jako przebywanie. Istotne jest to, że spółka skorzysta z rezultatu usług w Polsce.
