Arkadiusz Koper o publicznej praktyce prawniczych zawodów zaufania publicznego

Kiedy czytam coraz częstsze sentencje orzeczeń, wyroków sądów administracyjnych dotyczące obowiązków i powinności samorządów zrzeszających profesjonalnych prawników, widzę wyraźną skłonność do wywodzenia ich z natury służby publicznej radcy prawnego lub adwokata czy też teorii oraz praktyki zawodu zaufania publicznego.

To dobrze, że sądy zauważają, iż bierzemy na barki szczególne powinności. To dobrze, że opierają orzecznictwo na naszej przynależności do elitarnego, bo przecież określonego w Konstytucji RP grona zawodów zaufania publicznego. Taką postawę nazwijmy rewersem medalu, czyli tą jego stroną, która jest w założeniu uzupełnieniem awersu. Dobrze by jednak było, gdyby wszystkie instytucje dostrzegły również awers – czyli jego podstawową, ważniejszą stronę. I nie chodzi mi o to, że orzeczenia sądów administracyjnych są małej wagi, lecz o to, że stanowią one, istotny co prawda, ale wyrywek naszej praktyki. Umówmy się zatem, że awersem jest cała reszta. Mamy bowiem prawo spodziewać się nie tylko egzekwowania od nas obowiązków wypływających z bycia radcami prawnym, członkami samorządu zawodu zaufania publicznego, ale również uznania naszych praw.