Subotnik Ziemkiewicza: Dlaczego Lisicki pozywa Popowskiego

Z opóźnieniem doczytałem się, że redaktor Adam Leszczyński z „Gazety Wyborczej” wywołuje mnie do głosu, domagając się kpiarsko, abym potępił Pawła Lisickiego za proces wytoczony Sławomirowi Popowskiemu. Redaktor Leszczyński przypomina, co byłem pisałem o procesach wytaczanych przez Adama Michnika i, sugerując, iż sprawa jest identyczna, tylko dotyczy innych osób, twierdzi, że jeśli chcę być konsekwentny, o sprawie Lisicki vs. Popowski powinienem napisać to samo.

Są dwie możliwości: albo Adam Leszczyński udaje głupiego, albo nie udaje. W sumie zresztą nie robi to wielkiej różnicy.

Najpierw o samej sprawie, bo jest to jedna ze spraw najbardziej skandalicznych i zarazem najbardziej dobitnie świadczących o degeneracji władzy i mediów pod panowaniem Donalda Tuska.

Jak czytelnicy zapewne wiedzą, przedstawiciele skarbu państwa w wydającej „Rzeczpospolitą” spółce „Presspublica” złożyli do sądu wniosek o rozwiązanie spółki. Prawo przewiduje taką możliwość w określonych wypadkach ? jeśli na przykład spółka znajduje się w stanie paraliżu decyzyjnego, jeśli generuje straty i mniejszościowy udziałowiec narażony jest na ponoszenie finansowych skutków decyzji większościowego. W wypadku wydawcy „Rzeczpospolitej” nic podobnego nie ma miejsca. Zarząd spółki, mimo nieustannych prób obstrukcji ze strony mniejszościowego udziałowca, działa sprawnie, gazeta w ostatnim roku zwiększyła sprzedaż, może nieznacznie, bo zaledwie o 2 proc. ? ale to nielichy sukces w czasie, gdy, jak ogólnie wiadomo, „sieć pożera papier” i sprzedaż gazet papierowych leci jak w studnię, w wypadku głównej konkurencji o kilkanaście procent rok do roku. Również bilans finansowy gazety jest dodatni, co także jest sukcesem w czasach poważnego kryzysu na rynku reklamy.

Nie ma więc nawet pozoru jakiegokolwiek merytorycznego uzasadnienia działań delegatów ministra Grada. I oni też nie za bardzo próbują ściemniać, wszyscy wiedzą, o co chodzi: o renacjonalizację gazety, a co najmniej wywarcie presji (bo zamieszanie prawne wokół spółki zawsze się źle odbija na jej wynikach) na brytyjskiego właściciela tytułu. „Rzeczpospolita”, gazeta, która nagłośniła aferę hazardową i zmusiła premiera do przetasowań w rządzie, która u samego zarania rozpruła dęty przez michnikowszczyznę balon, niwecząc szeroko zakrojoną kampanię propagandową wokół książki Grossa „Strach”, i na szereg innych sposobów zalazła szeroko rozumianej władzy za skórę, ma się zmienić. Od trzech lat dochodzą do nas odgłosy kolejnych, to prawem, to lewem podejmowanych prób wyperswadowania Brytyjczykom, że „nie jesteśmy w Portugalii”, i jeśli chcą robić dobre interesy, muszą „mieć prosto na dzielnicy”.

Przyznajmy, że władza wykazuje tutaj pewną skłonność do kompromisu; już nie pada żądanie, aby gazeta dołączyła do chóru chwalców, których Partia ma wszak pod dostatkiem, mniejszościowy udziałowiec żąda tylko, aby wydawca zmienił jej profil na ściśle biznesowy, usuwając z łamów publicystów politycznych (i oczywiście naczelnego). Brzmi to jak wymyślony naprędce żart, ale naprawdę: delegat ministra Grada uparcie twierdzi, że to pomysł na zrobienie wielkiego kasabubu, poprzez pozyskanie rzeszy czytelniczych sierot po więdnącym „Dzienniku”. I właśnie to, że Brytyjczycy uporczywie odmawiają pójścia za jego światłą koncepcją podaje jako pretekst wniosku o likwidację spółki i oddanie gazety na powrót pod bezpośredni zarząd ministra.

Takie pogrywanie sobie przez rząd z poważnym, było nie było, zagranicznym inwestorem, bliższe jest standardów Birmy czy Białorusi, niż Europy. Podobnie jak niemal całkowita cisza, jaką zareagowało na chamówę ministerstwa zdominowane przez najemnych i ochotniczych propagandystów Partii środowisko dziennikarskie. Zareagowała europejska organizacja dziennikarzy, ale polskie SDP, którego szefowa niedawno tak ochoczo dołączyła do nagonki na szefa radiowej Trójki, domagając się (szefowa związku zawodowego – kuriozum na skalę światową!) jego natychmiastowego zwolnienia za rzekome zaangażowanie w kampanię PiS, którego nie było ? teraz nabrało wody w usta. Tak zwana Rada Etyki Mediów, zajmująca się wyłącznie gorliwym potępianiem Radia Maryja, także milczy. Podobnie jak „branżowy” periodyk, skupiony na lansowaniu dziennikarstwa słusznego i potępianiu niesłusznego, „pisowskiego”. A z publicystów jedna Dominika Wielowieyska odważyła się na ostrożne skrytykowanie rządu, zresztą w tonie niedowierzania, że, czyżby, mogło tutaj chodzić o polityczną presję? Czyżby nasz Tusk mógł zrobić coś, co w imię głoszonych zasad musielibyśmy uznać za rzecz brzydką? Trochę przypominało to zdziwienie bułhakowowskiego Wolanda, że w Moskwie ? czyżby? ? zdarzają się złodzieje, ale zważywszy, gdzie Wielowieyska pracuje, trzeba docenić jej uczciwość i, jednak, odwagę. Poza nią bowiem na reakcję, zresztą w podobnym tonie zdumienia, zdobyła się tylko prasa brytyjska.

Właśnie ostrożny artykulik Wielowiejskiej stał się obiektem ataku wspomnianego Sławomira Popowskiego, który przywołał ją do porządku, bluzgając stekiem oskarżeń pod naszym adresem, sprowadzających się w sumie do jednej obelgi ? że jesteśmy jego zdaniem gazetą „pisowską”. Gdyby na tej obeldze mądrość Popowskiego się wyczerpywała, Adam Leszczyński miałby rację ? procesowanie się z nim nie miałoby sensu i przypominałoby do złudzenia zachowanie Michnika, który zwykł wytaczać procesy za wyrażone na jego temat opinie.

Ale Popowski pomieścił w swoim paszkwilu na „Rzeczpospolitą” coś, co idealnie spełnia kodeksową definicję „fałszywej, zniesławiającej informacji”. A mianowicie oznajmił światu, że w chwili, gdy Mecom odkupywał od norweskiej spółki Orkla większościowy pakiet udziałów w „Presspublice”, zawarty został tajny dil między szefem spółki, Dawidem Montgomerym, a szefem rządzącej wówczas partii, Jarosławem Kaczyńskim, na mocy którego obiecano Montgomery’emu, że dostanie na preferencyjnych warunkach pozostałe, należące do Skarbu Państwa 49 proc. udziałów, jeśli zatrudni wskazanego przez Kaczyńskiego redaktora naczelnego i uczyni gazetę propagandową tubą PiS.

Jest to, o ile mi wiadomo, całkowite kłamstwo, którego zresztą w żaden sposób nie uprawdopodobniają fakty. Fakt, iż rząd PiS pod koniec sprawowania władzy podjął kroki zmierzające do sprzedaży owych udziałów (sprzedaży, a nie żadnego preferencyjnego przekazania) wytłumaczyć można bez spiskowych teorii, a o rzekomej „pisowskości”, insynuowanej gazecie, najlepiej mówi fakt, iż na dworze prezesa to właśnie „Rzeczpospolita” obarczana jest winą za przegrane wybory prezydenckie, do czego miała doprowadzić świadomie i na wiadome zamówienie mobilizując „lemingi” sondażem wskazującym na możliwość zwycięstwa Kaczyńskiego (a teraz inspirujemy i wspieramy wymierzony w PiS rozłam… wszystkie do siebie pasuje, jak zwykle). Fakt, że nie ujadamy w chórze nienawiści i pogardy dla „polskiego NRD, które głosuje na Kaczyńskiego” nijak się ma do zarzutów o partyjne zaangażowanie. Uważam, że jeden nasz ekspercki tekst, taki jak np. „Wysokie koszty walki z układem” (jest w archiwum internetowym) trafniej obnażał wady rządu PiS-Samoobrony-LPR niż cała histeryczna pisanina konkurentów.

Wszystko wskazuje na to, że Popowski zagalopował się w oczywiste kłamstwa, ale należy mu dać szansę przedstawienia dowodów owego tajnego porozumienia. Jeśli ich nie ma ? powinien przeprosić i wycofać się z oszczerstwa. Chyba nie ma, skoro przyjął metodę obrony podobną do p. Aliny Całej, która, gdy wytknięto jej rażące przekłamania i żonglowanie faktami, nie próbowała odpowiedzieć merytoryczną polemiką, tylko zorganizowała w swej obronie manifestację, podając się za ofiarę polskiego antysemityzmu.