Palikotowi wolno więcej

Przez media przetoczyła się fala oburzenia po wypowiedzi Janusza Korwin-Mikkego w programie „Kropka nad i" Moniki Olejnik. Lider Nowej Prawicy pozwolił sobie na wywód, z którego nie wynikało, że jednoznacznie potępia gwałty na kobietach. Wdał się w całkowicie niestosowne rozważania, że trzeba wiedzieć, kiedy można, a kiedy nie.

Z ust redaktora Kamila Durczoka padły dobitne słowa niepozostawiające wątpliwości co do tego, co sądzi o Korwin-Mikkem. Premier Donald Tusk wypowiedział się za penalizacją takich wypowiedzi, na jakie pozwolił sobie lider Nowej Prawicy (przesadzając w tej sprawie), i oznajmił, że nie będzie podawał mu ręki (w tej sprawie ma rację). Reporterzy TVN 24 zarejestrowali wypowiedzi dwóch kandydatek Twojego Ruchu Janusza Palikota w wyborach do Parlamentu Europejskiego, które stanowczo potępiły poglądy wyrażone przez Korwin-Mikkego.

Bywalec ?medialnych salonów

Oczywiście ja także oceniam jego spekulacje na temat gwałtów jako całkowicie niestosowne i obleśne. Jednak w chórze potępień Korwin-Mikkego odnajduję i takie głosy, w których wyczuwam hipokryzję.

To dobrze, że redaktor Durczok znalazł mocne słowa dla określenia postawy Korwin-Mikkego. Nie przypominam sobie jednak, aby podobnie wypowiadał się o skandalach prowokowanych przez Palikota

Tak traktuję na przykład pełne oburzenia wypowiedzi kandydatek Twojego Ruchu. W 2013 roku ich lider Janusz Palikot posunął się dalej niż Korwin-Mikke. Wdał się bowiem w rozważania, że Wanda Nowicka, wicemarszałek Sejmu – pozostająca wówczas z nim w konflikcie – być może chce być zgwałcona. Wówczas oburzenie mediów i bojkot Palikota trwały tylko kilka dni, do czasu, gdy pojawił się na wspólnej konferencji prasowej z Aleksandrem Kwaśniewskim. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki klątwa ciążąca na Palikocie została zdjęta. Przestał być „na zawsze skończony", powrócił do roli bywalca studiów telewizyjnych i rozgłośni radiowych jako być może kontrowersyjny i prowokujący, ale ciekawy i godny lansowania polityk.

Dzisiaj feministkom i celebrytom, profesorowi Janowi Hartmanowi, a nawet samej Wandzie Nowickiej zupełnie już nie przeszkadzają jego wulgarność i zwyczajne chamstwo. Dlatego panie kandydujące z jego ugrupowania do Parlamentu Europejskiego nie są dla mnie wiarygodne, gdy oburzają się na obrażające kobiety wypowiedzi lidera Nowej Prawicy. To dobrze, że redaktor Durczok znalazł mocne słowa dla określenia jego postawy. Nie przypominam sobie jednak, aby podobnie wypowiadał się o skandalach prowokowanych przez Janusza Palikota.

Polityczny szkodnik

Jest dla mnie oczywiste, że przeciwstawne ekstremalne nurty i postacie polityczne nie są traktowane jednakowo przez główne media i polityków, usiłujących sytuować się w centrum. Palikotowi – i jemu podobnym – wolno więcej. Korwin-Mikkemu – mniej.

Chcę być dobrze zrozumiany. Lidera Nowej Prawicy uważam za politycznego szkodnika. Tę opinię wyrobiłem sobie niemal  przed 20 laty. Popierający go dziś młodzi ludzie przypominają mi młodych entuzjastów Unii Polityki Realnej z początku lat 90., zapatrzonych w Janusza Korwin-Mikkego, swego ówczesnego przywódcę. Za jakiś czas zdecydowaną większość z nich czeka rozczarowanie takie, jakie spotkało ich poprzedników sympatyzujących z UPR.

Janusz Korwin-Mikke gra tylko na siebie. Trudno zliczyć rozłamy, jakich dokonał na prawicy. Stosowana przez niego metoda polityczna – werbalnych prowokacji – na krótką metę zaciekawia część publiczności, ale w dłuższej perspektywie pogłębia zjawisko odrzucenia polityki przez szerokie kręgi społeczeństwa. Program „rozwalenia Unii Europejskiej od środka" jest sprzeczny z polskim interesem narodowym, a połączenie libertarianizmu ze społecznym darwinizmem proponowane przez Korwin-Mikkego jest niedobrą propozycją dla Polski. W przypadku próby realizacji tego programu rozsadziłoby naszą wspólnotę narodową.

Lider Nowej Prawicy ma jednak niewątpliwą przewagę nad Palikotem. Od kilkudziesięciu lat głosi mniej więcej ten sam program. Natomiast Palikot nie tylko prowokuje, zachowuje się po chamsku, ale wręcz obnosi się ze swoim cynizmem. Jego skrajny antyklerykalizm, a właściwie antychrystianizm, jest przecież bardzo świeżej daty.

Dlaczego więc jemu można więcej? Dlaczego nie wstydzą się stanąć u jego boku: Aleksander Kwaśniewski (zresztą ostatnio traktowany przez Palikota protekcjonalnie i lekceważąco), dawny zasłużony działacz opozycji demokratycznej i Solidarności Andrzej Celiński czy wzbudzający sympatię nie tylko wśród zadeklarowanych lewicowców Ryszard Kalisz?