Reklama

Jan Maciejewski: Zaczarowana amnestia

Jedni brali w swoje posiadanie ludzi, inni – miejsca. „Genius loci” – dziś rozumiemy przez to nastrój, aurę roztaczaną przez krajobraz. Coś bliskiego złudzeniu albo dobrze ugruntowanej plotce. A to były osoby.

Publikacja: 12.09.2025 16:00

Jan Maciejewski: Zaczarowana amnestia

Foto: Fotorzepa/ Robert Gardziński

Przychodzili nagle. Najczęściej nocą, tuż przed świtem, mimo zamkniętych drzwi. Siadali obok łóżka i zaczynali szeptać do ucha. Ich obecność mogła być brana za odmianę snu, za tę jego fazę, która wydarza się wciąż w naszej głowie mimo otwartych oczu. Ale tylko na początku można się było tak pomylić. Bo i może przychodzili przed świtem, ale nie odchodzili w ciągu dnia. Wystarczyło się na chwilę zatrzymać, przysiąść na ławce, zapatrzeć, a on znowu się odzywał. Towarzysz, nie sługa. To raczej ty jemu służyłeś, wykorzystywał cię do swoich celów. A kiedy przestawałeś mu być potrzebny – odchodził. Ale to się nie zdarzało zbyt często. Byli zbyt ambitni, za wysoko wieszali przed tobą poprzeczkę. Mogli się najwyżej co do ciebie rozczarować, ale to też przychodziło im z trudem. Byli uparci, nieustępliwi. Byli też wolni, dlatego niewiele sobie robili z tego, czym ludzie zazwyczaj się zamartwiają. Tacy już byli geniusze, zanim nie zamknięto ich w więzieniach.

Już za 19 zł miesięcznie przez rok

Jak zmienia się świat i Polska. Jak wygląda nowa rzeczywistość polityczna po wyborach prezydenckich. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.

Czytaj, to co ważne.

Reklama
Plus Minus
Agnieszka Markiewicz: Dobitny dowód na niebezpieczeństwo antysemityzmu
Plus Minus
Świat nie pęka w szwach. Nadchodzi era depopulacji
Plus Minus
Pierwszy test jedności narodu
Plus Minus
Wirtualni nielegałowie ruszają na Zachód
Plus Minus
Za śmiechem Mikołajka kryje się wojna, Vichy i milczenie ojców
Reklama
Reklama