Pisowski wilk nadal niebezpieczny

Od roku 2005 mamy scenę polityczną, która nie przystaje do demokratycznego ustroju. Jest to skutkiem zorganizowania się znacznej części prawicy w Prawo i Sprawiedliwość, partię, która w swych koncepcjach politycznych, a także w praktyce, co pokazały ostatnie dwa lata, zagraża porządkowi demokratycznemu. Mówiąc obrazowo, od kilku lat mamy w polityce dużego antydemokratycznego wilka. Takiej partii od roku 1989 nie było i to jest nowy, istotny element, który trzeba brać pod uwagę, jeśli chce się rozumieć wydarzenia polityczne w kraju i trafnie je oceniać.

W roku 2005 partia ta, mając poparcie jedynie 11 proc. uprawnionych do głosowania Polaków (27 proc. biorących udział w wyborach), zdobyła nieproporcjonalnie wielką władzę, zyskując możliwość realizowania swoich niebezpiecznych zamiarów. Stało się tak dzięki zajęciu pierwszego miejsca w wyborach parlamentarnych, zyskaniu partnerów koalicyjnych, którzy nie ograniczali, ale wzmacniali zagrożenia ze strony PiS, a także dzięki wybraniu na prezydenta Lecha Kaczyńskiego całkowicie uległego bratu.

Na szczęście PiS nie zdobyło samodzielnie ani z koalicjantami większości pozwalającej zmienić konstytucję, a więc ustrój. Cechą tej partii, pod kierownictwem, a może trafniej, pod dyktaturą Jarosława Kaczyńskiego, jest zajadła wrogość wobec III Rzeczypospolitej, czyli wobec kształtowanego od roku 1989 ustroju i wyrażającej go konstytucji z roku 1997. Wrogość, dodajmy, podszyta także, a może głównie, poczuciem wieloletniego niespełnienia i krzywd doznawanych rzekomo przez Kaczyńskich – a więc częściowo przynajmniej podszyta prywatą. Innym wyróżnikiem partii jest koncepcja tak zwanej IV Rzeczypospolitej.

Oceniana przez pryzmat PiS-owskiego projektu konstytucji byłaby ona rodzajem prezydenckiej dyktatury o podobieństwach do sanacji, którą bracia wielbią. Oglądana od strony dwuletniej praktyki byłaby państwem nadzoru nad obywatelami, władzą podejrzliwą, tropiącą, budzącą posłuch lękiem, a nie uznaniem, nieustannie walczącą z wrogami w kraju i za granicą, otoczoną czarnymi garniturami BOR, pokazującą obywatelom oblicze rozzłoszczone i krzykliwe.

Po dwu latach takich rządów, mimo znakomitej koniunktury gospodarczej sprzyjającej rządzącym, doszło do niezwykłej od 18 lat mobilizacji wyborców wielkomiejskich, lepiej wykształconych, młodych, także tych przez lata niegłosujących, którzy w widocznym odruchu wstrętu odsunęli PiS od władzy, a jego sojuszników z polityki. Żadna ekipa poza komunistami w roku 1989 nie była odrzucona z taką emocją!Ta emocja nadal trwa, co widać w utrzymywaniu się znacznie większego poparcia dla PO w sondażach od tego, które dostała w wyborach, mimo nasilonych protestów społecznych i antyrządowej kanonady ze strony PiS. Ta antypisowska emocja jest wartością, nie powinna wygasnąć, trzeba ją utrwalić. Ona wyrasta z dojrzałości tej części Polaków do życia jako ludzie wolni, bez opierania się na wodzu, baćce czy gospodinie, który wszystko ma ręku, łącznie z batem, i wszystkimi się opiekuje. To jest Polska Zachodu. I to ta właśnie Polska Zachodu zmieniła w roku 2007 groźny dla kraju werdykt wyborczy podyktowany dwa lata wcześniej przez Polskę Wschodu, bo z punktu widzenia preferencji politycznych, a nawet i geograficznie, mamy wyraźnie dwie Polski.

Zmieniła ten werdykt tak, jak mogła, odbierając Prawu i Sprawiedliwość większość sejmową i rząd. Ale nienormalna sytuacja trwa nadal, choć mniej groźna, właśnie przez obecność wewnątrz demokratycznego porządku zagrażającej mu partii, czy lepiej konglomeratu, bo dzisiaj tą antysystemową opozycję tworzy partia Jarosława Kaczyńskiego oraz, zdominowany przez niego, brat prezydent wraz ze swoją ekipą, co zasięg nienormalności politycznej poszerza.

I dzięki temu właśnie po raz pierwszy od 18 lat 100 dni od zmiany warty w rządowych gabinetach problemem co najmniej równie ważnym, jak oceny rządu, są pytania, a co z wilkiem będącym w opozycji? Otóż widać po pierwsze, że nadal nim pozostaje, nie ma żadnych zamian w Prawie i Sprawiedliwości, które by z tej partii czyniły ugrupowanie bezpieczne dla obecnego demokratycznego ładu w Polsce.

Partia nadal jest pod pełną kontrolą Jarosława Kaczyńskiego, zarządzana przez niego autorytarnie. W PiS są politycy, którzy może kiedyś zrobią z niej bezpieczną dla demokracji partię prawicy, ale dziś to drużyna wodza zapatrzonego w państwo á la minister Ziobro.Po drugie, nie ma najmniejszej rewizji koncepcji politycznych ani krytycznej refleksji o sposobie rządzenia w latach 2005 – 2007. Wręcz przeciwnie, trwa zażarta, medialna obrona, jak niedawno napisał Jarosław Kurski, „państwa PiS”, włącznie z najbardziej podejrzanymi o bezprawie działaniami poprzedniego rządu. Wódz zaś deklaruje, że ich powrót do władzy będzie oznaczał powrót do koncepcji IV RP, czyli powtórkę z tego, co przeżywaliśmy w ostatnich dwu latach.

O tym trzeba pamiętać; ponowna władza PiS to nawrót praktyk, obrazów, języka i klimatów lat 2005 - 2007! Nie wolno się dać zwieść grą pozorów, tak zwany ocieplaniem obrazu partii i obu braci. To zresztą marnie wychodzi, bo wilka ciągnie do lasu i co raz to widzimy słownictwo oraz grymasy znane z niedawnego czasu. Dobrym przykładem jest niedawny wywiad Jarosława Kaczyńskiego dla Polskiego Radia pełen niesamowitych podejrzeń i insynuacji, a także niedawne opinie o niemieckim RMF FM i innych mediach.

Drugim zjawiskiem 100 Prawa i Sprawiedliwości nie tyle w opozycji, ile poza władzą, jest wychodzenie na jaw licznych faktów i poszlak wskazujących na lekceważenie i łamanie prawa przez poprzedni rząd, szczególnie przez urzędników i organy państwowe powołane do jego strzeżenia. Było to do przewidzenia, nie mogło być inaczej przy ekipie niezwykle wrogiej obowiązującej konstytucji, a więc i prawu z niej wynikającemu. Dawała ona temu wyraz wiele razy, piętnując i zwalczając tak zwany prawny impossybilizm, czyli ograniczenia nakładane władzy przez prawo, by zapobiec jej samowoli wobec obywateli.Jaskrawym przejawem chęci uwolnienia się od krępujących więzów prawa były liczne i ostre bezprecedensowe ataki na Trybunał Konstytucyjny oraz projekt reformy sądownictwa, według opinii prawników, podważający jego niezależność tej władzy. O tym samym świadczy działalność legislacyjna ówczesnej koalicji usiana ustawami sprzecznymi z konstytucją.

Efektem tego wszystkiego, prócz wychodzących na jaw faktów wskazujących na bezprawie, jest niezwykła demoralizacja prokuratury oraz służb specjalnych, które bez sprzeciwu dawały się wykorzystywać w celach politycznych. Poprzednia ekipa zachowywała się tak, jakby z chwilą objęcia przez nią władzy zastany stan prawnoustrojowy przestał się liczyć, a obowiązywać zaczęły, i to na zawsze, jej standardy. Dlatego, bardziej niż to miało miejsce wobec wcześniejszych rządów, konieczne jest zbadanie praworządności działania rządu PiS oraz jego koalicjantów.