Prawo takie samo dla wszystkich

Wiem też, że historia jego życia jest dramatyczna. Domyślam się, że swój grzech, przestępstwo, którego się dopuścił, gdzieś w głębi duszy odpokutował. Wiele lat minęło, jego ofiara mu wybaczyła, więc mogę mu – prywatnie – wszystko zapomnieć. Przyznaję, że także artyści i wielbiciele mają pisać listy w jego obronie, nawet jeśli niektóre ich argumenty są wątpliwej jakości.

Ale państwo?! Jak to możliwe, że wysocy urzędnicy Rzeczypospolitej zapowiadają, iż użyją machiny państwowej, aby bronić kogoś, kto dopuścił się przestępstwa?! Dlaczego? Bo lubią jego filmy? Bo są wrażliwymi inteligentami, którzy wychowali się na Polańskim i Komedzie? Bo tak niewielu wielkich twórców mamy i trzeba ich chronić? Bo poznali ich osobiście na bankiecie i są pod wielkim wrażeniem?

To kpina z obywateli. To kpina z demokracji. Czy dlatego, że ktoś jest słynnym reżyserem, możemy przymknąć oko na jego przestępstwa? Czyli są obywatele, którym wolno więcej? Wniosek z reakcji członków polskiego rządu mógłby być następujący: można molestować seksualnie 13-latkę, pod warunkiem że potem nakręci się kilka wybitnych filmów albo napisze wielką książkę? Może panowie ministrowie wymieniliby po prostu listę czynów, które zwolnią z odpowiedzialności za molestowanie seksualne nieletnich? A przy okazji poinformowali, kto upoważnił ich do takich kroków?

Histeryczna reakcja najwyższych polskich i francuskich urzędników państwowych pokazuje stosunek elit do prawa. Prawo nie jest takie samo dla wszystkich. Nie pamiętam, by ktokolwiek występował w obronie jakiegoś biednego staruszka z małego miasta, który w młodości dopuścił się pedofilii.

W Stanach Zjednoczonych, ojczyźnie demokracji, takie pomysły nikomu by nie przyszły do głowy. Tam każdy traktowany jest przez państwo i sądy identycznie. Niezależnie, czy jest pijaczkiem z ulicy, znanym reżyserem czy prezydentem państwa.

Oficjalnie wszyscy obywatele są równi wobec prawa. Najwyżsi urzędnicy państwowi jednak postanowili tej fundamentalnej zasadzie naurągać.