Odzyskana godność wyborców PiS

Salon znów jest zdumiony. Bronisław Komorowski nie zdołał wygrać wyborów prezydenckich w pierwszej turze, a Jarosław Kaczyński z wynikiem 36,46 potwierdził, że potrafi się ścigać z kandydatem Platformy. Rezultat Jarosława Kaczyńskiego jest sporym sukcesem, zwłaszcza że przez trzy ostatnie lata uporczywie tłumaczono Polakom, jak bardzo antydemokratyczną partią jest Prawo i Sprawiedliwość.

[srodtytul]Wagnerowskie skojarzenia[/srodtytul]

Dziś też już słyszymy tworzone naprędce teorie, że to „wynik smoleńskiego szoku, ale i nachalnej propagandy wylewającej się z publicznych mediów”. Są i bardziej pogardliwe wyjaśnienia, na przykład „że Polacy pragną wodza, a nie wujka, a przy okazji sieroty po IV RP podnoszą głowy”.

Doprawdy zabawne jest przekonanie części elit, że Polacy są posłuszni temu, co usłyszą w TVP i publicznym radiu. Notabene w mediach oskarżanych o to, że w połowie są we władaniu SLD, która akurat promowaniem Kaczyńskiego specjalnie zainteresowana raczej nie była i nie jest. A poza tym czy rzeczywiście programy TVN były wyprane z politycznych sympatii? A co łzawymi relacjami Katarzyny Kolendy z wizyt Bronisława Komorowskiego w różnych zakątkach kraju? A co z „Gazetą Wyborczą”, która pracowicie przypominała „Alfabety IV RP”? Albo rozważała, czy prezydent Lech Kaczyński nie wpływał na decyzje pilotów o lądowaniu w Smoleńsku za wszelką cenę? Czy wreszcie tuż przed ciszą wyborczą ogłaszała, że 20 czerwca Komorowski otrzyma 51 proc. głosów?

[wyimek]Po tragedii smoleńskiej Kaczyński wykorzystał odnowiony kredyt zaufania, ale czy uda się mu powtórzyć sukces brata z 2005 roku?[/wyimek]

Przetrwanie (a nawet zwiększenie) elektoratu PiS tłumaczy się jeszcze bardziej prymitywnie. Zachodnie media sugerują na przykład, że romantyczni Polacy w myśl „mitu ofiary” i „testamentu krwi” uparli się, by zwolniony przez Lecha Kaczyńskiego fotel prezydencki przekazać jego bratu Jarosławowi. Zabawne są te pogańsko-wagnerowskie skojarzenia o powodach, dla których ludzie głosowali na lidera PiS.

[wyimek][b][link=http://blog.rp.pl/semka/2010/06/22/odzyskana-godnosc-wyborcow-pis/] Skomentuj na blogu[/link][/b][/wyimek]

Prawda natomiast jest znacznie prostsza. Wyborcy Lecha Kaczyńskiego głosowali na jego brata, aby zachować poczucie godności. Wybór Jarosława Kaczyńskiego był jak najbardziej racjonalny. Bo też chęć zachowania godności i podmiotowości należy do jak najbardziej racjonalnych zachowań. Ludzie, którzy dali sobie wmówić, że Lech Kaczyński był postacią groteskową, po szoku 10 kwietnia zerwali z polityczną poprawnością i powiedzieli na głos, że projekt IV RP uważają za trafny i rozsądny.

[srodtytul]Mit za mitem[/srodtytul]

Wyborcy PiS przez ostatnie dwa miesiące wcale zresztą nie mieli tak łatwo. Lekceważenia i obrażania wartości, które są dla nich święte (patriotyzmu czy dumy z narodowych dziejów) poniechano na trzy dni – od soboty 10 kwietnia do poniedziałku 12 kwietnia. Już we wtorek, 13 kwietnia, ruszyła kampania przeciwko pochówkowi pary prezydenckiej na Wawelu. A kilka dni później Andrzej Wajda pytał we francuskim dzienniku „Le Monde”, czy to prezydent Kaczyński skłonił załogę Tu-154 do podjęcia próby lądowania.

Chwilę potem premier Donald Tusk ogłosił, że nowa kampania będzie miała twarz Jana Pospieszalskiego, współautora filmu „Solidarni 2010”. A wszystko przy powtarzanej jak mantra tezie, że PiS na pewno będzie grał w kampanii smoleńskimi trumnami i agresją. Agresja owszem była, ale ze strony Władysława Bartoszewskiego, Janusza Palikota i Stefana Niesiołowskiego.

Gdy nadzieje na sprowokowanie prezesa PiS się nie spełniły, kampanię uznano za nudną. Postulat zakończenia wojny polsko-polskiej, który zgłosił Jarosław Kaczyński, został zlekceważony i potraktowany jako taktyczna obłuda. Kropkę nad „i” postawił Tadeusz Mazowiecki, który na łamach „Gazety Wyborczej” zadeklarował, że gdyby Kaczyński naprawdę się zmienił, to by się wycofał z polityki. Co więcej, Mazowiecki dodał, że tylko wybór Komorowskiego gwarantuje koniec wojny polsko-polskiej.

Takie oto myślenie prowadzi do poglądu, że bezpieczna może być tylko Polska naznaczona monopolem politycznym Platformy Obywatelskiej, bo wtedy oba najwyższe urzędy będą w jednych rękach i nie zdarzy się straszliwa klątwa – „groźba podzielenia Polaków”.

Choć przez trzy ostatnie lata Jarosław Kaczyński był spychany do narożnika polskiej polityki, odbudował swój elektorat do poziomu z 2005 roku. W jakimś stopniu spełniła się stara dewiza: „co cię nie zabije, to cię wzmocni”. Kreowanie czarnej legendy IV RP przekroczyło granice absurdu i u części wyborców obudziło zdolność do samodzielnej oceny politycznej rzeczywistości. Po tragedii smoleńskiej Kaczyński wykorzystał odnowiony kredyt zaufania, ale czy uda się mu powtórzyć sukces brata z 2005 roku?

[srodtytul]Ile poświęci Kaczyński?[/srodtytul]

Bez elektoratu SLD szef PiS drugiej tury nie wygra. Przed pięcioma laty z wyścigu o urząd prezydenta usunął się Włodzimierz Cimoszewicz i lewicowy elektorat musiał się kierować własnym wyczuciem. Było to korzystne dla Lecha Kaczyńskiego, tym bardziej że wyborcy mieli uraz do PO za udział Konstantego Miodowicza w tzw. sprawie Jaruckiej. Teraz zaś zwolennicy SLD mają Grzegorza Napieralskiego. A ten nawet swoje wezwanie do „kierowania się własnym sumieniem” sprzeda PO lub PiS tylko za konkretne ustępstwa ideowe. Kaczyński stoi więc przed trudnym wyborem: Czy ma wszystko poświęcić dla wygranej i ulec w jakimś stopniu SLD? Czy też zachować prawicowy pryncypializm?

Jak dalece lider PiS posunie się na drodze kuszenia SLD? Wszystko zależy od tego, jak bardzo zależy mu na Pałacu Prezydenckim.