Wczorajszym zmianom w „Polityce energetycznej państwa”, które otwierają drogę do przejęcia Energii przez PGE poświęca swoją czołówkę z tytułem mocnym, acz niezbyt adekwatnym do rzeczywistości: „Bunt ekonomistów przeciwko rządowi”. A przecież wiadomo, że buntować można się przeciwko komuś, kto ma nad nami władzę lub czemuś, co jest dla nas bezpośrednim przymusem.
A jaką władzę ma PO ma nad ekonomistami? Pewnie taką samą jak nad kucharzami czy oceanografami. Zwłaszcza, że: „W rządzie Tuska za gospodarkę odpowiadają historyk, inżynier i kulturoznawca - ironizuje były wiceminister finansów Stanisław Gomułka”. Szkoda tylko, że to nieprawda. Rostowski i jego zastępcy Kotecki, Kapica, Grabowski i Majszczyk to ekonomiści z wykształcenia, a Parafianowicz i Radziwiłł choć prawnicy, to przez lata pracowali w bankowości. Zawiść bywa potężną bronią, ale chyba nie wolno jej nadużywać w dziennikarskich tekstach.
Żadnego buntu ekonomistów nie ma. Jest za to różnica zdań. I to dość poważna. Bo po co państwo wpierw dzieli i sprzedaje spółki, by je później skupować? W tym przypadku: dla pieniędzy. Tyle, że nie wszystko, co robi się dla pieniędzy jest logiczne i sensowne. Nawet w ekonomii - królestwie, gdzie rządzi zasada maksymalizacji zysku.
I jeszcze o pieniądzach. „Gazeta Wyborcza” dogrzebała się do interesującej statystyki. Po 91 latach I wojna światowa dobiega końca. W niedzielę Bundesbank przeleje na konta rządów Francji i Belgii prawie 70 mln euro ostatniej transzy reparacji wojennych, wypełniając tym samym postanowienia Traktatu Wersalskiego. Wiadomo, wojna kosztuje, ale żeby płacić raty 91 lat trzeba wyjątkowo złego rozeznania w ryzyku finansowym podejmowanych decyzji.
„Gazeta” pokazała dziś także, co się dzieje, gdy prawnik mówi prawdę lub przynajmniej to co myśli. Prokuratoria Generalna w oficjalnym piśmie ustosunkowała się do zarzutów więźniów o „nieludzkie traktowanie”. „Powód wszelkie pretensje powinien mieć do siebie i co najwyżej do kompanów z więziennej celi” oraz „(recydywiści?) ciągną w to samo miejsce niczym trutnie do rodzinnego ula, by spędzać tam wolny czas na błogim lenistwie, mając zapewniony darmowy wikt, opierunek, a nawet rozrywki kulturalne...”. Teraz wszyscy pracownicy służby więziennej i Prokuratorii odżegnują się od nieszczęsnego wytworu nadmiernej szczerości ich kolegi. Choć gotów jestem się założyć, że wielu z nich myśli o sprawie podobnie. Tyle, że w przypadku prawników szczerość może mieć miejsce w domu albo co najwyżej przy wódce, ale i tak w zamkniętym gronie.
