Za podstawę swoich rozważań i wykładni Sąd Najwyższy przyjął relacje między właścicielem a użytkownikiem wieczystym oraz zakres ich uprawnień w stosunku do osób trzecich, będących we władaniu nieruchomości, prowadzącego do zasiedzenia. Istotne więc dla Sądu Najwyższego było zbadanie granic między uprawnieniami właściciela i użytkownika wieczystego w stosunku do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste. Sąd Najwyższy przy podejmowaniu tej uchwały zbadał, jak ustanowienie na nieruchomości użytkowania wieczystego wpływa na ograniczenie uprawnień właścicielskich do korzystania z nieruchomości, obciążania nieruchomości i rozporządzania nieruchomością.
Oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste powoduje, że uprawnionym do korzystania z niej jest użytkownik wieczysty. Jego korzystanie powinno mieć jednak charakter celowy, określony w umowie ustanawiającej użytkowanie wieczyste. Korzystanie z nieruchomości w sposób sprzeczny z umową jest przesłanką do jej rozwiązania. Właściciel jako podmiot publiczny nie może w sposób dowolny postępować z nieruchomością pozostającą w jego zasobie, tylko jest związany celami wyznaczonymi mu w szczególności ustawą. Podmiot ten jest więc zobowiązany do podejmowania działań zapewniających osiągnięcie celu ustanowionego użytkowania wieczystego lub podjąć działania zmierzające do jego wygaszenia w przypadku naruszeń użytkownika wieczystego.
Sąd Najwyższy zakwestionował stanowisko, że wskutek ustanowienia użytkowania wieczystego dochodzi do scedowania uprawnień właścicielskich na rzecz użytkownika wieczystego, zgodnie z którym w relacjach prawnorzeczowych z osobami trzecimi pozostaje tylko użytkownik wieczysty.
Sąd Najwyższy przyjął dopuszczalność wystąpienia właściciela gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste z roszczeniami posesoryjnymi (przeciwko podmiotom określonym w art. 344 § 1 Kodeksu cywilnego) oraz petytoryjnymi (przeciwko osobom nielegitymującym się tytułem władania nieruchomością, a więc nie przeciwko użytkownikowi wieczystemu i osobom, które od niego wywodzą własne prawa, a użytkowanie wieczyste upoważnia do ich ustanawiania). Właściciel może więc reagować i podejmować kroki prawne wobec podmiotów, które korzystają z nieruchomości w sposób wykraczający poza treść ustanowionego na niej użytkowania wieczystego, mogący prowadzić do objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne, którego tym samym zostaje pozbawiony właściciel. Ponadto Sąd Najwyższy przyjął, że skoro treść użytkowania wieczystego ukształtowana jest także umownie, to istnieje możliwość wystąpienia przez właściciela z roszczeniem negatoryjnym także przeciwko użytkownikowi wieczystemu.
Jednocześnie użytkownikowi wieczystemu także przysługują roszczenia posesoryjne i petytoryjne. Zakres ochrony w postępowaniu posesoryjnym wynika z właściwego dla niego zakresu posiadania nieruchomości, a w postępowaniu petytoryjnym z treści uprawnień do nieruchomości ukształtowanych w umowie z właścicielem.
