Za podstawę swoich rozważań i wykładni Sąd Najwyższy przyjął relacje między właścicielem a użytkownikiem wieczystym oraz zakres ich uprawnień w stosunku do osób trzecich, będących we władaniu nieruchomości, prowadzącego do zasiedzenia. Istotne więc dla Sądu Najwyższego było zbadanie granic między uprawnieniami właściciela i użytkownika wieczystego w stosunku do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste. Sąd Najwyższy przy podejmowaniu tej uchwały zbadał, jak ustanowienie na nieruchomości użytkowania wieczystego wpływa na ograniczenie uprawnień właścicielskich do korzystania z nieruchomości, obciążania nieruchomości i rozporządzania nieruchomością.