Komitet Noblowski skomentował nagrodę, pisząc: „Baterie litowo-jonowe zrewolucjonizowały nasze życie i są używane we wszystkim, od telefonów komórkowych po laptopy i pojazdy elektryczne. Dzięki swojej pracy tegoroczni laureaci Nagrody Chemii położyli podwaliny pod bezprzewodowe, wolne od paliw kopalnych społeczeństwo".
M. Stanley Whittingham jest kluczową postacią w historii rozwoju baterii litowych. Stworzył w latach 70. pierwszy działający akumulator litowy, który został oparty na katodzie z siarczku tytanu(IV) (TiS2) i anodzie litowo-aluminiowej. Ten akumulator nie był praktycznie użyteczny z powodu decyzji o wyborze siarczku tytanu. Był on bardzo drogi i trzeba go było syntetyzować w warunkach całkowicie odizolowanych od powietrza i wilgoci, ponieważ w innym przypadku zaczyna śmierdzieć (dosłownie), wydzielając siarkowodór w wyniku reakcji z wodą. Drugim problematycznym elementem baterii był czysty lit, który uruchomił wiele alarmów przeciwpożarowych. W normalnych warunkach trzeba go przechowywać w oleju, aby uniknąć kontaktu z powietrzem i zapłonu. Jednak jego wysoka zdolność do wchodzenia w reakcję chemiczną jest również jego siłą. Pozwoliła na uwolnienie elektronu, który spowodował, że bateria zaczęła działać.
