Grób zawiera szkielety 51 młodych mężczyzn, najstarsi przeżyli po 20 lat. Wszyscy oni zostali ścięci toporami i mieczami. Głowy około 20 ściętych ułożono w osobnym skupisku. Śmierć skandynawskim najeźdźcom zadali albo Saksonowie, ówcześni mieszkańcy Brytanii, nękani przez tych najeźdźców, albo inna grupa wikingów, z wrogiego klanu.
Kaźń odbyła się w bardzo „nieprofesjonalny" sposób, ciosy nie były precyzyjne, wiele z nich spadało na szczęki, obojczyki, co powodowało potworne, ale nie śmiertelne rany. Szkielet jednej z ofiar nosi ślady cięć na ramionach i dłoniach, najwidoczniej człowiek ten bronił się przed ścięciem, usiłował pochwycić i zatrzymać śmiercionośne ostrze.
W trakcie analizy antropologicznej okazało się, że głowy niektórych ściętych nabijano na pale, jako trofea. Wiele głów umieszczono w osobnym zagłębieniu wykopanym kilka metrów od fosy z korpusami.
Analiza chemiczna szkliwa zębowego przekonała badaczy, że byli to ludzie dorastający w klimacie chłodnym. Analiza metodą węgla radioaktywnego C14 wykazała, że masakra miała miejsce między 910 a 1030 rokiem. W tym czasie saksońskie królestwo w Brytanii nękali wikingowie duńscy.
na podstawie współczesnych badań, analiz chemicznych i antropologicznych wyłania się obraz bardzo ciężkiego życia wikingów. Nękały ich pchły, wszy, robactwo, pasożyty przewodu pokarmowego. Do rzadkości należeli ludzie dożywający 50 lat. Podstawowym pożywieniem wikingów był chleb, ser, mleko, mięso, ryby i orzechy laskowe.
