Uwiarygodnia ją wypowiedziami artysty oraz jego współpracowników i przyjaciół, m.in. Franciszka Walickiego, który pokierował karierą Czesława Wydrzyckiego, gdy ten został jednym z solistów Niebiesko-Czarnych, menedżera Jerzego Bogdanowicza wspierającego go od czasów Akwareli, muzyków: Andrzeja Kurylewicza, Zbigniewa Namysłowskiego, Józefa Skrzeka, Michała Urbaniaka. I własnymi rozmowami radiowymi z Niemenem, które prowadził regularnie od lat 70.
Niemal bez reszty pochłaniają autora wydarzenia muzyczne. Pracowicie porządkuje chronologię, skupiając się na przełomowych nagraniach płytowych, jak „Dziwny jest ten świat”, który stał się manifestem Niemena i zrewolucjonizował polski rock, „Bema pamięci żałobny rapsod” do słów Norwida, zapowiadający zwrot w stronę poezji śpiewanej, „Katharsis” – muzycznej kosmicznej odysei, czy „Terra Deflorata” – „wizytówce człowieka myślącego”, pogłębiającej jego zainteresowania muzyką elektroniczną. Można powiedzieć, że jakiego Niemena najlepiej pamiętasz, tym jesteś. Małgorzata Niemen oceniła krytycznie książkę Michalskiego. Z jego opiniami oczywiście można polemizować, ale warto docenić pracę faktograficzną.
Ze swej strony mam jedno zastrzeżenie. Czemu autor nie potrudził się o indeks z pełną rejestracją źródeł cytatów? Jak na ambicje monografisty to ciężki grzech.
