Bestsellery

1.

„Kronos" Witolda Gombrowicza (Wydawnictwo Literackie), który właśnie ukazał się drukiem jako zapewne ostatnie dzieło (?) autora „Ferdydurke", to podobno „ważny, ale dotąd nieznany, choć poprzedzony legendą, tekst Witolda Gombrowicza". O jakiej legendzie mowa? Gombrowicz nazwał „Kronos" „dziennikiem intymnym", ale z czytelniczego punktu widzenia erotyczne wyznania białostockiej księgowej, do druku przysposobione przed laty przez Edwarda Redlińskiego, były znacznie ciekawsze, że o pikanterii nie wspomnę. Wydawało mi się też, że stosunkowo niedawno wydane „Dzienniki" Teodora Parnickiego przewyższają nudą wszystko, co dotąd powstało w piśmiennictwie światowym. Myliłem się, Gombrowicz nudził jeszcze bardziej.

2.

„Tańcząca Eurydyka. Anna German we wspomnieniach" Marioli Pryzwan (Marginesy) bazuje na biografii piosenkarki autorstwa rosyjskiego dziennikarza Aleksandra Żygariowa. Biografii, delikatnie mówiąc, w wielu miejscach mijającej się z prawdą. Ale... jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

3.

Joanna Sałyga w „Chustce" (Znak) przedstawia wyznanie wiary chorej na raka: „Przyjmuję wszystko, co otrzymuję/ i uważnie się przyglądam/ i cieszę się, że jest".

4.

Co się kryje za „Zmień swoje życie z Ewą Chodakowską" (K.E. Liber)? Jak czytamy: 30 dni metamorfozy, 30 minut, 30 treningów, 30 przepisów. Kupiłe(a)ś książkę? Więc „dzisiejszy dzień jest początkiem nowej drogi. Twojego nowego życia...". Tak wygląda współczesna ewangelizacja. Doczekaliśmy się.

5.

Tytułowa „Towarzyszka Panienka" z książki Moniki Jaruzelskiej (Czerwone i Czarne) o tym samym tytule próbowała – jak dowiadujemy się – trawki, ale utrzymuje: „tak po niej kasłałam, że przyjemności nie miałam za grosz". Z eterem eksperymentował za to jej eks-narzeczony, ale nie jest powiedziane, czy dlatego został „eks" czy też z innych względów. Co jest? – zastanawia mnie. Wszyscy podpalali, ale nikomu nie smakowało, wszyscy palili, ale nikt się nie zaciągał. Na wszelki wypadek – uprzedzam: tak, paliłem, nie tylko trawę, gdy tylko mogłem, smakowało mi, że jednak „gorzała szybciej działa" przywiązałem się – no dobra, niech będzie, że za bardzo – do innych używek. Było, minęło, ale po co się zapierać i robić świętoszkowate miny i udawać, że zło to inni... Tu muszę być jednak sprawiedliwy. Towarzyszkę Panienkę odnośnie do „innych używek" stać na szczerość. Wspominając swe lata studenckie, zauważa, że „picie było wtedy czynnością bardzo inteligencką, nie przeszkadzało w pogłębianiu wiedzy i czytaniu". Droga Pani, tak było, jest i będzie. Jerzy Pilch w „Tysiącu spokojnych miast" w usta Pana Trąby, nie da się ukryć – sakramenckiego alkoholika, włożył wiekopomną frazę: „...mężczyzna ma tylko jeden dobry powód, żeby przestać pić, kiedy mianowicie spostrzega, iż na skutek picia głupieje. Inaczej powiem: prawdziwy mężczyzna może od wódki umrzeć, zgłupieć – nie śmie". Ponieważ poglądy Moniki Jaruzelskiej tyczące się feminizmu, przynajmniej te deklarowane, bardzo mi odpowiadają, nie widzę przeszkód, by myśl Pana Trąby rozciągnąć na, powiedzmy, że wybrane, przedstawicielki płci pięknej.

6.

Kto chce utwierdzić się w przekonaniu, że istnieje życie po życiu, musi zapoznać się z „Dowodem" Ebena Alexandra (Znak). Kto nie chce uwierzyć, niech nie czyta. Zresztą, nawet jeśli przeczyta, będzie wiedział swoje. Wybór należy do ciebie.

7.

„Wampir z MO" Andrzeja Pilipiuka (Fabryka Słów) przypomina zamierzchłe nieco czasy, mające jednak wciąż tych samych „bohaterów", takich jak Jerzy Urban, który w tej powieści jako rzecznik rządu wpada na pomysł, by urządzić „kontrolowaną zadymę": „Robotnicy napadną na ZOMO – planuje. – Na ich czele ustawimy naszych prowokatorów. Przyniosłem katalog i wybrałem najbardziej mordziastych żuli idących na naszej smyczy. Burdę sfilmujemy. Pokażemy film na wieczornej konferencji prasowej i cały świat zachodni oniemieje ze zgrozy i obrzydzenia". Ten to miał marzenia, pozazdrościć...

8.

Złote myśli Stephena Kinga z „Joylandu" (Prószyński Media): „Ludzie uważają, że pierwsza miłość jest piękna i nigdy nie piękniejsza niż w momencie, kiedy ta pierwsza więź się zrywa. Słyszeliście pewnie z tysiąc piosenek country i popowych, które tego dowodzą; jakiemuś głupcowi złamano serce. A jednak to pierwsze złamane serce zawsze boli najbardziej, goi się najwolniej i pozostawia najbardziej widoczną bliznę. Co w tym pięknego?...". Bo i prawda, nic.

9.

Dorota Wellman i Paulina Młynarska tak rekomendują swój „Kalendarzyk niemałżeński" (Znak): „Piszemy do siebie i do innych kobiet – młodych, starych, bogatych i biednych. Piszemy też do ich partnerów, bo chcemy, by zrozumieli. Jesteśmy obie w takim wieku, że nie musimy się już rumienić, owijać w bawełnę, zasypiać gruszek w popiele. Doświadczyłyśmy, wychowałyśmy, zburzyłyśmy, straciłyśmy i umiemy cenić. Wiemy. I co ważniejsze, nie wiemy niczego na pewno.

Piszemy o swoich lękach, błędach, pasjach, dzieciach, mężczyznach, ulubionych potrawach, książkach, filmach, kosmetykach, politykach i pracy. O siwych włosach, zmarszczkach, botoksie, wałku na brzuchu i burdelu w torebce. O zmęczeniu, miłości, seksie i jego braku. O zdradach, terapii, upadkach i stawaniu na nogi". No dobra, niech będzie.

10.

Olivię, bohaterkę „Ogrodu cieni", piątej części sagi Virginii C. Andrews (Świat Książki), spotyka rozczarowanie w noc poślubną, gdy zostaje sama w swojej sypialni. Mąż ma bowiem wobec niej jedynie dwa wymagania: aby urodziła mu dzieci i prowadziła dom. Nadto konkretny facet, można by rzec, ale Olivia miała nieco większe aspiracje i marzyła o czymś innym. Smutne.

11.

Maciej Stuhr, autor „W krzywym zwierciadle" (Zwierciadło), wyboru felietonów, które pisuje od trzech lat, w ostatnim numerze miesięcznika, gdzie się produkuje, zadeklarował: „Nie chcę być ulubieńcem". Mówisz – masz. Po roli w „Pokłosiu", a zwłaszcza po tym, co mówił po premierze filmu, dla niemałej części rodaków ulubieńcem już nie jest i nigdy nie będzie.

12.

Co można powiedzieć o drugiej księdze „Wojny w blasku dnia" Petera V. Bretta (Fabryka Słów)? Że tylko dwóch mężczyzn może stanąć na drodze Otchłańcom, a jednego z nich wspiera kobieta z nożem. W „Chinatown" mężczyzną z nożem był Roman Polański i odkąd obejrzałem ten film, nie ufam nożownikom.

13.

Fabuła „Ostatniego, który umrze" Tess Gerritsen (Albatros) jest, powiedzmy, mocno naciągnięta. Powieść jednak się broni: z jednej strony świetnymi scenami z niesamowitej szkoły w Evensong, specjalizującej się w uczeniu i wychowaniu dziecięcych ofiar przemocy, z drugiej zaś rodzinnymi relacjami jednej z dwóch stałych bohaterek medycznych thrillerów autorki – Jane Rizzoli, policjantki zatrudnionej w bostońskim wydziale zabójstw. Tym razem późny romans przeżywa matka Jane, która znajduje miłość życia, nie potrafi jednak zerwać z przeszłością, wie bowiem, że – jak mówią – „rodzina jest naszą krwią i ciałem", a „kiedy tracisz rodzinę, tracisz wszystko". Waha się więc... A swoją drogą, czy rzeczywiście – jak utrzymuje Harlan Coben (to dopiero nadmuchana wielkość!) – „w tym gatunku nie ma nikogo lepszego"?

14.

W „Bombie. Alfabecie polskiego szołbiznesu" (The Facto) Karolina Korwin- -Piotrowska zadaje pytanie z gatunku fundamentalnych, szkoda jedynie, że odpowiada na nie półgębkiem: „Czy geje – jak głosi plotka – rządzą szołbiznesem i mediami w Polsce? Polityczna poprawność nakaże zaprzeczyć, ale zdecydowanie coś jest na rzeczy". A jest, jest.

15.

„Błysk rewolwru" Wisławy Szymborskiej (Biblioteka „Gazety Wyborczej") to odpowiednik „Kronosa" Witolda Gombrowicza. Tyle że jeszcze gorszy. Ostatnio o noblistce w TVN dyżurny kretyn opowiadał, że napisała 350 wierszy oraz wspaniałe limeryki, lepieje i moskaliki. Tym ostatnim poświęcił najwięcej czasu, bo to przecież tak urocze, że Szymborska miała poczucie humoru. I to jakże niepospolite! Teraz, po „Błysku rewolwru" możemy zachwycać się prozą, zdaje się, że jedyną, laureatki literackiej Nagrody Nobla, powstałej w zamierzchłych czasach jej dzieciństwa. Cienko.