Młodzi Izraelczycy uważają Etgara Kereta za głos pokolenia. Jest nakręcony. Jak mechaniczna kolejka, jeździ w kółko w towarzystwie tych samych pomyleńców i nieudaczników. Nie inaczej w zbiorku „Tęskniąc za Kissingerem”. Tym razem Etgar Keret podzielił trasę na 49 króciutkich odcinków.
Ma metodę na czytelnika: nie marudzi ze wstępami ani przedstawianiem bohaterów. Nie podaje ich imion, poznamy je później lub wcale. Czasem snuje wynurzenia w pierwszej osobie, kiedy indziej ustawia się w roli narratora.
Zawsze zaczyna od środka historii, zagaja w pół zdania. Mistrzowsko miesza realia z fikcją. Balansuje między banałem a absurdem. Bredzi i fantazjuje sugestywnie.
Miejsce akcji: współczesny Izrael. Tyle wiadomo. Poza tym żadnych szczegółów. Umowne dekoracje, erzace sprzętów. Na tym tle – zbiorowy portret generacji pogodzonej z bylejakością życia, oswojonej z wojną, zaprzyjaźnionej ze śmiercią. Jej perspektywa życiowa to dzień dzisiejszy. Ma krótką pamięć i mało czasu.
Pisarz też nie ma cierpliwości do psychologicznych analiz ani długich opowieści. Nie pisze dramatów, lecz skecze. Kreśli wizerunki migawkowe.Jego aktorzy pojawiają się w kadrze nagle, jak za przyciśnięciem guzika pilota. Zmiana kanału, kolejna scena, nowa twarz. Jednak galeria typów Kereta jest monotonna. Zda się, że występują klony z takim samym psychicznym defektem.
