Rozpoczęliśmy wielką przygodę, która potrwa długo

Czy do tak dużego projektu można było podejść z marszu, czy wymagał on przygotowań?

Artur Szklener: Początki wieloletniego projektu poświęconego polskiej muzyce sięgają lat 2013–2014, czyli Roku Witolda Lutosławskiego i innych inicjatyw multimedialnych NIFC, a także przygotowania działań online wokół XVII Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Zwracaliśmy wtedy uwagę na fakt, że przy okazji rocznic i jednorazowych projektów sprzęgamy różnoraki wysiłek intelektualny, od teoretycznego i historycznego po, na przykład, informatyczny, by osiągnąć jednorazowy bądź bardzo zawężony tematycznie efekt. Rocznica się kończy, temat się zmienia i przy następnej okazji często inne podmioty muszą przechodzić tę samą drogę. Jako muzykolodzy mieliśmy też od początku świadomość, że dziedzictwo polskiej muzyki to nieodrobiona wciąż strata, wręcz historiograficzna wyrwa wynikająca z faktu utraty niepodległości przed wiekiem XIX, opracowywania historycznego dorobku, definiowania kulturowej tożsamości oraz poszukiwania swojego miejsca na historiograficznej mapie Europy. Ten proces spowodował, że dziś w salach koncertowych świata brzmi tak dużo muzyki niemieckiej czy francuskiej, swoją twórczość wypromowali w ten sposób Rosjanie, Norwegowie czy Czesi, a Polakom nie bardzo się to udało. Na całym świecie znany jest oczywiście Chopin, ale kto słyszał o Moniuszce, Karłowiczu czy Zarębskim? Nie mówiąc o Stefanim, Kurpińskim, Nowakowskim czy Noskowskim. Oprócz nielicznych wyjątków nie istnieją w powszechnej świadomości nawet nad Wisłą, nie mówiąc o reszcie świata.