Piotr Adamczyk: miałem być aktorem komediowym

[b]Wyczuwa pan w sobie syndrom Piotrusia Pana?[/b]

Jeśli zostało mi coś z dziecięcej szczerości, emocjonalności, może nawet naiwności, to wcale się tego nie wstydzę. Myślę, że szczególnie w zawodzie aktora wrażliwość i ciekawość świata są bardzo pomocne. Co więcej, właśnie aktorom tę dziecięcość się wybacza. Pod warunkiem oczywiście, że nie przybiera ona formy groteskowej, bo wtedy mówimy o infantylizmie, a nie o to przecież chodzi.

[wyimek][link=http://www.rp.pl/temat/355194_Zblizenie.html]Czytaj więcej - Zbliżenie[/link][/wyimek]

[b]Okres dzieciństwa to także pewna beztroska, która już potem nigdy się nie powtórzy[/b]

I czas marzeń, które jeśli możemy, spełniamy po latach i w ten sposób przedłużamy tę beztroskę. Wiele dziecięcych marzeń spełniam dzięki zawodowi, który uprawiam. Oczywiście, wojna na planie filmowym bardzo się różni się od walk na śmierć i życie o zdobycie trzepaka przy śmietniku, gdy miałem 10 lat. Mimo to, jako aktor z tą samą dziecięcą naiwnością staram się oddać chwili do czasu, gdy reżyser krzyknie: „Stop!”. Przy trzepaku krzyczeliśmy „pobite gary”. Może aktorstwo to właśnie potęga tej nieskrępowanej wyobraźni? Zacząłem grać w teatrze, gdy miałem 14 lat. I być może jako aktor tak długo uprawiający swój zawód powinienem już wypracować w sobie bardziej misyjną filozofię aktorstwa i przybrać pozę nobliwego artysty z dorobkiem, ale tego nie umiem i nie chcę.

[b]Niektórzy widzowie jednak uważają, że zagranie papieża musi mieć swoje konsekwencje, zobowiązuje do określonego zachowania.[/b]

Po tym, kiedy Adam Woronowicz zagrał księdza Popiełuszkę, a ja Ojca Świętego, pojawiły się głosy, że obaj powinniśmy wstąpić do zakonu. Oburzano się, że wystąpiliśmy, jako filmowi bracia w „Świętym interesie” – filmie, który podobno naśmiewał się z wiary. Tymczasem on nie atakował wiary, tylko źle pojętą dewocję.

[b]Dla wielu będzie sporym zaskoczeniem, że po Karolu Wojtyle zgodził się pan na kolejnego Karola, tym razem playboya w komedii „Och Karol 2!”[/b]

Nie mam na ten typ żartobliwego pytania przygotowanej błyskotliwej odpowiedzi. Poza taką, że propozycja, by zagrać w towarzystwie pięknych polskich aktorek, była naprawdę kusząca.

[b]Czy jednak udział w komediach romantycznych nie stanowił dla pana próby odreagowania po rolach Chopina i papieża?[/b]

Nigdy do końca nie wiemy, jak jesteśmy odbierani przez innych. Czasem powodzenie roli dla nas samych jest sporym zaskoczeniem. Dla mnie Jan Paweł II, a jeszcze wcześniej Chopin, byli wielkimi wyzwaniami i zupełnie nowymi doświadczeniami. Pamiętam jednak doskonale, że kiedy zdawałem do szkoły teatralnej, byłem przekonany, że zostanę aktorem komediowym. Z takim szedłem nastawieniem i takie role dostawałem na początku. Mogą o tym zaświadczyć koledzy z roku.

[b]A jednocześnie przebywając na stypendium w Anglii zagrał pan Hamleta, w Teatrze Współczesnym – Artura w „Tangu”, w Polskim Don Juana, a w Teatrze Telewizji – Konrada w „Wyzwoleniu”...[/b]

Nawet w „Hamlecie” są przecież sceny komediowe. Kontakt aktora z widzem oparty jest na naszym wsłuchaniu się w reakcje teatralnej widowni. To po tym, jak często publiczność się śmieje, oceniamy, czy zagraliśmy dobrze czy źle. Bo łzy wzruszenia ocierane są w ciszy i ze sceny ich nie widać...

[b]Widzowie lubią „dopisywać” panu życiorys?[/b]

Gdyby ludzie nie karmili się plotką i sensacją, padłyby wielkie korporacje. Znane postaci naszego życia publicznego, które stanowią przecież niewielką grupę osób, nie są w stanie żyć tak intensywnie, by zaspokoić konieczność codziennego newsa dla dziesiątek pism i portali. Dlatego mój medialny życiorys różni się od tego, który pamiętam ja. Papier przyjmie wszystko, pozostaje nadzieja, że inteligentni ludzie nie wierzą w plotki.

[b]Prasa nie daje jednak za wygraną, bo co pewien czas zastanawia się, kiedy weźmie pan ślub z piękną Anną Czartoryską, i kto bardziej skorzysta na tym związku. Pan – wchodząc do książęcej rodziny, czy młoda aktorka, poślubiając kolegę po fachu z mocną pozycją w tym zawodzie.[/b]

Na pytania dotyczące naszej prywatności jesteśmy z Anią impregnowani. Ja od dłuższego czasu przyjąłem zasadę, że w wywiadach będę tym nudziarzem, który odnosić się będzie do swoich ról, a nie spraw osobistych. I niech tak pozostanie.

[b]Pana koledzy ze studiów mówili mi, że oprócz komedii pana wielką pasją był taniec. Nie kusił pana udział w „Tańcu z gwiazdami”, zwłaszcza [/b]

że w jury siedzi pana filmowa ciocia z „Nie kłam, kochanie” – Beata Tyszkiewicz?

Szczerze mówiąc trochę kusił. O tym, że jednak nie uległem pokusie, zadecydowała formuła programu. Organicznie nie cierpię konkursów i egzaminów. Działają na mnie paraliżująco. Gdyby ten program był formą zabawy i pokazywał radość z tańca, myślę, że chętnie wziąłbym w nim udział i podjąłbym się niejednego zadania. Przerażała mnie jednak końcowa scena każdego odcinka, kiedy reflektor błądzi po zmęczonych twarzach uczestników czekających na wyrok.

[b]Sylwestra lubi pan spędzać na wielkich balach czy w kameralnym gronie?[/b]

Od pewnego czasu nie odczuwam już potrzeby takich szaleństw sylwestrowych, jak kiedyś, zwłaszcza w czasach licealnych czy studenckich. W sylwestrze odrzucałem zawsze pewien przymus. Wolałem uczestniczyć w czymś spontanicznym, nie do końca przewidywalnym. Tak naprawdę nigdy tego dnia specjalnie nie planowałem. Wszystko wynikało z potrzeby chwili. Tak z pewnością będzie również w tym roku.

[b]W zawodzie aktora ma pan ugruntowaną pozycję i taką popularność, że niektórzy zaliczają pana do celebrytów... Jaki ma pan stosunek do tej grupy ludzi?[/b]

Przesadą jest, by wszystkie osoby powszechnie znane traktować, jako mentorów czy autorytety moralne. Myślę jednak, że dzięki swej popularności mogą uczynić wiele dobrego. Wziąć udział w sesji zdjęciowej do kalendarza, z którego dochód przeznaczony będzie na zakup butów zimowych dla dzieci, towarzyszyć uczestnikom olimpiad specjalnych, propagować ideę upowszechnienia w kinach audiodeskrypcji, które pozwolą niewidomym „oglądać” filmy, propagować zdrowy, sportowy styl życia, ekologię itd. Ludziom mającym znane twarze łatwiej przebić się przez morze obojętności.

[b]Jak wspomina pan miniony rok?[/b]

Dla mnie to był rok bardzo pracowity. Zagrałem w kilku filmach komercyjnych, sporo uwagi poświęciłem restauracji, która stała się lubianym miejscem, i często trudno w niej o wolny stolik. Ze zdziwieniem i niemałą satysfakcją dowiedziałem się, że dzięki udziałowi w filmie „Trick” otrzymałem nagrodę aktorską na festiwalu filmowym w Chinach. Cieszę się, że po przerwie powróciłem do teatru.

[b]Krytycy są zgodni, że zrobił pan to w wielkim stylu. Najpierw na Scenie Narodowej w „Księżniczce na opak wywróconej”, a teraz w znakomitej roli Gombrowicza na prywatnej scenie IMKA Tomasza Karolaka, której od początku powstania wyraźnie pan kibicuje. Dlaczego?[/b]