Oko szeroko przymrużone

Pink Freud

Horse & Power

Universal Music

Wojtek mówi, że to przez Japonię. Że to zagrane tam koncerty dały zespołowi takiego kopa. – Niezwykłe było to, że wszyscy jednocześnie poczuliśmy się tam jak po zastrzyku endorfin – dodaje podniecony, jakby zastrzyk wciąż działał.

Japonia czy nie Japonia, faktem jest, że nowa płyta Pink Freud ma w sobie drapieżność całkiem mocnego rocka, a wiele utworów ma wręcz więcej wspólnego z funkującym punkiem niż klasycznym jazzem. Niby to żadne zaskoczenie – Mazolewski zawsze przyznawał się do punkowych korzeni, nie krył, że przełomem był dla niego kiedyś kontakt z wczesnym Red Hot Chili Peppers, a muzykę improwizowaną odkrył dopiero w późniejszym wieku. Jeśli jednak wcześniej rockowe zapędy muzyków wplatały się zazwyczaj w jednak jazzową lub eksperymentalną tkankę, ujawniając się tak naprawdę dopiero podczas koncertów, tak tym razem to raczej jazz musi się sporo napracować, żeby wyściubić nos ponad rockowe kanonady sekcji rytmicznej i niemal riffowe tematy dęciaków.

W „Pink Hot Loaded Guns" czy tytułowym  „Horse & Power" w zasadzie niemal mu się to nie udaje. We „Flying Dolphy" – dedykowanym, jak łatwo się domyślić, genialnemu saksofoniście Ericowi Dolphy'emu – kąśliwość free jazzu daje sobie jakoś radę z pokrewną mu zresztą punkową ekspresją. W otwierającym płytę „Konichiwa" czy „G-Spot" muzycy dają chwilę wytchnienia i litościwie pozwalają wybrzmieć klasycznym jazzowym melodiom.

Mazolewski zawsze lubił dopracowane koncepcje. Jak przyznaje, rzadko zdawał się na żywioł i nawet improwizacje musiały pomieścić się w określonych przegródkach kompozycji. „Sorry Music Polska" czy „Monsters of Jazz" to płyty ewidentnie wypieszczone w każdym detalu, a wszystko poukładane jest w nich tak, żeby cała płyta była zwartą kompozycją. Pod tym względem „Horse & Power" jest albumem innym.