Przyczyną śmierci były komplikacje związane z chorobą Parkinsona, z którą walczył od wielu lat. Bruce Lundvall był od dziecka miłośnikiem jazzu. Miał szczęście słuchać na żywo Charliego Parkera i Clifforda Browna, a potem wszystkich największych w historii jazzu. Z wieloma zaprzyjaźnił się już jako pracownik marketingu wytwórni Columbia Records, z którą był związany od 1960 do 1982 r. Podpisał kontrakty z takimi artystami, jak: Dexter Gordon, Herbie Hancock, Stan Getz, Wynton Marsalis i Willie Nelson.

Następnie otrzymał propozycję objęcia stanowiska szefa nowej wytwórni Electra/Musician, jej zadaniem miało być wydawanie jazzowych albumów. Dwa lata później w koncernie EMI, który przejął upadającą wytwórnię Blue Note Records, powstał pomysł przywrócenia świetności firmy sprzed lat. W tym czasie Blue Note wydawała wyłącznie wznowienia swoich legendarnych albumów. Bruce Lundvall został szefem tej zasłużonej oficyny, zaczął podpisywać umowy z uznanymi jazzmanami i poszukiwać nowych talentów. Zatrudnił producenta Michaela Cuscunę i zaprosił do studia m.in.: Jimmy’ego Smitha, McCoy Tynera, Freddiego Hubbarda, Joe Hendersona i Jackiego McLeana.

Jednak większą zasługą Lundvalla były nowe twarze wytwórni, które w szybkim czasie zyskały sławę: wokalistki Dianne Reeves i Cassandra Wilson, pianista Michel Petrucciani, gitarzyści John Scofield i Charlie Hunter oraz nowatorskie trio Medeski Martin & Wood. Blue Note wydał też najlepsze albumy Bobby’ego McFerrina.

W 1993 r. Lundval zaprosił do współpracy didżeja z Londynu Geoffa Wilkinsona, który z grupą Us3 przygotował remiksy jazzowych tematów z katalogu Blue Note Records. Album „Hand on the Torch” zawierał m.in. nagranie „Cantaloop (Flip Fantasia)” z fragmentami utworu „Cantaloupe Island” Herbiego Hancocka, które trafiło na listę bestsellerów muzyki pop.

Jeszcze większy sukces osiągnął wydając pierwszy album młodej wokalistki Norah Jones. Jej „Come Away With Me” (2003) zdobył 5 nagród Grammy i wstrząsnął jazzowym rynkiem. Jego sukces można mierzyć kategoriami pop music bowiem przekroczył sprzedaż 25 mln egzemplarzy.

Lundvall zdobył uznanie i fundusze na poszukiwanie nowych artystów i ambitne projekty gwiazd jak Joe Lovano czy Terrence Blanchard. Wkrótce ukazały się albumy młodych jazzmanów: Roberta Glaspera, Gonzalo Rubalcaby, Jacky’ego Terrassona i Ambrose’a Akinmusire’a.

Akinmusire wspomina ciepło Lundvala i podkreśla, że jest mu wdzięczny za zaufanie, jakim obdarzył młodego, debiutującego muzyka, a dziś jeden z największych talentów amerykańskiego jazzu.

Bruce Lundvall autoryzował swoja biografię „Playing By Ear” napisaną przez Dana Ouellette’a, a wydaną w 2014 r. Był laureatem wielu nagród m.in.: Trustees Award Amerykańskiej Akademii Fonograficznej, UCLA Gershwin Award, Osobowości MIDEM i za całokształt działalności. Był trzykrotnie nominowany do Grammy.

Niewątpliwie miał ucho do jazzu, potrafił rozmawiać z artystami i docenić ich. Tak jak kiedyś, tak za jego prezesury nagrywanie dla Blue Note Records stało się zaszczytem i gwarantowało wysoki poziom artystyczny produkcji.