Fotoreporterzy chodzą po swoich śladach

[b]Żyjemy w epoce obrazu. Pana zdaniem coraz gorszego?[/b]

Bardziej przypadkowego. Powstaje dużo fotografii, ale brakuje selekcji. Liczą się news i sensacja, jakość przekazu jest na drugim miejscu. W Polsce nie dzieje się jeszcze najgorzej, bo na świecie są już tytuły prasowe, które rezygnują z usług fotoreporterów – dają aparaty dziennikarzom albo drukują zdjęcia nadesłane przez czytelników. Niemiecki „Bild” posiłkuje się prawie wyłącznie takimi kadrami. W sklepach Lidl można kupić tanie aparaty z przekaźnikiem, który sprawia, że zdjęcie natychmiast trafia do redakcji. Dobry fotoreporter pracuje inaczej niż amator: świadomie, z refleksją. Kiedyś wkładałem do aparatu film i wiedziałem, że mam 36 klatek. Każda była przemyślana, nieprzypadkowa. Potem je wybierałem, wywoływałem, kadrowałem. Dziś coraz częściej fotograf idzie na zdjęcia, robi 150 kadrów, i tyle. Resztą zajmuje się fotoedytor.

[b]Czy mimo to coś w tegorocznym konkursie zachwyciło?[/b]

Przede wszystkim zdjęcie roku. Nie miałem wątpliwości, że powinno dostać Grand Prix. Fotografia Łukasza Ostalskiego ma bardzo prostą formę, ale wiele znaczeń, drugie albo i trzecie dno. Z jednej strony – fantastycznie oświetlona twarz Putina i jego spojrzenie, z drugiej – ukryty w cieniu Tusk. Właśnie to się liczy: wyjątkowe ujęcie sytuacji, zdjęcie, które opowiada historię zamiast powielać oczywistości. Ucieszyło mnie też, że polscy fotoreporterzy dotarli do wszystkich zapalnych miejsc, znaleźli się blisko najważniejszych światowych wydarzeń, choćby w Afganistanie i Haiti. Wielkim zaskoczeniem był też wysoki poziom w nowej kategorii – fotokastów, które wymagają dodatkowych umiejętności, m.in. stworzenia precyzyjnego scenariusza, montażu z muzyką i fragmentami filmów. Rodzi się nowa, ciekawa forma, ale też pytanie: czy zainteresują się nią media i odbiorcy.

[i]rozmawiała Paulina Wilk[/i]