Szczęściara na czerwonym dywanie

Artykuł z miesięcznika "Sukces"

Niedawno skończyła pani 30 lat. Czy to ważna data w życiu aktorki?

Kirsten Dunst:

To taki sam dzień dla aktorki, jak dla każdej młodej kobiety. Człowiek sobie zadaje pytanie: w którym miejscu życia jestem? Co osiągnęłam? Co po drodze zgubiłam? Co jeszcze przede mną? Na czym mi najbardziej zależy? To taka okazja do zrobienia małego remanentu.

I jak wychodzą pani te podsumowania?

Nie narzekam. Mogło być znacznie gorzej. Jestem szczęściarą. Robię to, co lubię, i jeszcze świetnie mi za to płacą. Czy kiedyś, gdy wcale nam się nie przelewało, mogłam przypuszczać, że niedługo kupię mojej mamie piękny dom w San Fernando Valley?

A nie przeszło pani też przez głowę, że oto przestaje pani być dziewczynką? Że reżyserzy zaczną pani proponować role nie podlotków, lecz dojrzałych kobiet po przejściach, żon, matek, kochanek?

Pomyślałam: „Czy teraz w ogóle ludzie będą chcieli mnie oglądać?". To był jednak tylko moment. Wyprawiłam przyjęcie dla przyjaciół. Tego samego dnia urodziny obchodzi moja babcia, więc świętowałyśmy razem. A co do ról, to już się stało. W filmie Waltera Sallesa „W drodze" zagrałam Carolyn, żonę pisarza Neala Cassady'ego, matkę jego dzieci.

Ten film jest ekranizacją powieści Jacka Kerouaca. Czym dla pani, osoby dorastającej 50 lat później, w zupełnie innym świecie, jest pokolenie beatników?

Pewnie tym samym, czym było dla poprzednich generacji – przykładem ludzi, którzy inspirowali innych do wyjścia z bezpiecznego kokonu, do bycia sobą, pozbycia się strachu przed wolnością. Choć muszę przyznać, że dla mnie książka „W drodze" nie była najważniejszą lekturą młodości. Wolałam inne lektury – od „Wielkiego Gatsby'ego" po autobiografię Sylvii Plath.

Natomiast bardzo bliska była mi idea wyprawy przez Amerykę. Sama zorganizowałam sobie podobną podróż. Z przyjaciółką spakowałyśmy plecaki i ruszyłyśmy w drogę. Fantastyczna lekcja życia, polecam każdemu. Zamiłowanie do podróży zostało mi na zawsze. Zjeździłam wzdłuż i wszerz Stany Zjednoczone, ale nie zapomnę też niesamowitej podróży przez Niemcy z moim ojcem, którego rodzina ma niemieckie korzenie.

Często mówi pani w wywiadach o matce, o ojcu znacznie rzadziej. Dlaczego?

Rodzice rozstali się dawno temu, a ja zostałam z mamą i babcią. Nie straciłam jednak z tatą kontaktu. Był zawsze wobec mnie bardzo wymagający. Wpoił mi przekonanie, że nigdy nie jest dostatecznie dobrze, bo zawsze może być lepiej. Najwyraźniej miał w swoich niemieckich genach zapisane umiłowanie porządku i dyscypliny. Pracował bardzo ciężko cały tydzień, a w każdą niedzielę chodził do kościoła. Mama stale broniła mnie przed jego niezadowoleniem. Robiła to niezwykle skutecznie.

Podobno to właśnie mama wymyśliła dla pani zawód aktorki.

Tak, miałam najwyżej trzy lata, kiedy pierwszy raz wystąpiłam w reklamie. Spytałam ją kiedyś, dlaczego tak wcześnie zaprowadziła mnie na zdjęcia próbne. Powiedziała, że gdy tylko zobaczyła mnie po porodzie, pomyślała, że będę aktorką. Takie miała przeczucie. A później, jak rosłam, sąsiadki często powtarzały jej: „To dziecko ma filmowe wdzięk i urodę. Niech pani ją zapisze do jakiejś agencji aktorskiej". Zrobiła to i udało się.

Mama pilnowała, żeby mi woda sodowa do głowy nie uderzyła. jak wracałam ze zdjęć, potrafiła powiedzieć: „zapomniałaś rano wymyć kuwetę kota. zrób to teraz".

Nie żal pani straconego dzieciństwa?

Nie znałam innego życia. Zresztą lubiłam je. Było ciekawe. Nie czuję, żebym tak dużo straciła. Przeniosłyśmy się z mamą do Los Angeles, ale ja zawsze chodziłam do normalnej szkoły. Mama pilnowała, żeby mi nie uderzyła do głowy woda sodowa. Jak wracałam ze zdjęć, potrafiła powiedzieć: „Zapomniałaś rano wymyć kuwetę kota. Zrób to teraz".

Tak stawiała mnie na ziemi. Kiedy miałam zdjęcia poza Los Angeles, zawsze ze mną jeździła. Nie była moim menedżerem, pilnowała po prostu, żebym poszła wcześnie spać, i sama gotowała mi obiady.

Młodej gwiazdce to nie przeszkadzało?

Może chwilami, bo chciałam już poczuć się dorosła. Ale właśnie dzięki matce ominęły mnie niebezpieczeństwa, jakie czyhają na samotne młode dziewczyny kręcące się w show-biznesie.

Nie piłam, nie ćpałam, nie włóczyłam się po nocnych klubach. I jeszcze jedno: na ogół nie grałam drastycznych ról. Na początku występowałam najczęściej w filmach dla młodych widzów. Rozwijałam się w naturalny sposób, a moi widzowie rośli razem ze mną. Do dzisiaj rówieśnicy czasem uśmiechają się do mnie, wołając „Jumanji".

Ale jako 12-latka partnerowała już pani dwóm gwiazdorom: Bradowi Pittowi i Tomowi Criuse'owi w „Wywiadzie z wampirem".

Bardzo to przeżyłam. Sceny, w którym musiałam całować się z Bradem Pittem, wspominam do dzisiaj jak horror. Potwornie mnie to krępowało.

To prawda, że roli w znakomitym filmie Sama Mendesa „American Beauty" odmówiła pani dlatego, że pani bohaterka musiała całować się z Kevinem Spaceyem?

To był jeden z powodów, dla których nie chciałam tej propozycji przyjąć. Ale mnie się w ogóle ten scenariusz nie podobał. Myślałam: „Będę się tarzać naga w płatkach róż? Bez sensu". Oczywiście byłam głupia. Miałam 15 lat i nie potrafiłam właściwie ocenić wartości tego scenariusza.

Za to dzisiaj robi to pani perfekcyjnie. Uchodzi pani za aktorkę, która bardzo ostrożnie dobiera role, dzieląc czas między wielkie hity i wspaniałe kino artystyczne. Trzy filmy o Spidermanie przyniosły pani ogromną popularność. Jaki dziś ma pani do nich stosunek?

Bardzo je lubię. Przeżyliśmy wszyscy świetną przygodę, polubiliśmy nasze postacie, zaprzyjaźniliśmy się. Jeśli chce się myśleć poważnie o tym zawodzie, warto mieć w dorobku i takie doświadczenie.

Jak pani przyjęła nowego „Spidermana"? Nie czuła się pani tak, jakby ktoś zawłaszczył wasz dorobek?

Nie, my mieliśmy wrażenie, że powiedzieliśmy już wszystko, co mieliśmy do powiedzenia. Ani Sam Raimi, ani Tobey, ani ja nie chcieliśmy tej serii ciągnąć jedynie z powodów finansowych.

Ale przecież nie wykupiliśmy licencji na tych bohaterów. Andrew Garfield i Emma Stone dali opowieści o człowieku pająku całkiem nowe życie. Jestem nimi zachwycona.

I, proszę mi uwierzyć, niczego nie zazdroszczę. Ja ten rozdział zamknęłam, nasze spotkanie z komiksem skończyło się definitywnie. A popularność, jaką dała mi ta seria, pomaga mi. Reżyserom bardziej niszowych tytułów, którzy mnie angażują, łatwiej jest walczyć o pieniądze.