Poławiacze pereł w Hali Stulecia

Pierwszą inscenizację w monumentalnym wnętrzu Hali Stulecia Opera Wrocławska przygotowała w 1997 roku. Była to „Aida", którą każdego wieczoru mogło obejrzeć prawie 5 tysięcy widzów.

Zobacz galerię zdjęć

– Opłaciło się podjąć ryzyko realizacji takich widowisk – ocenia dyr. Ewa Michnik. – Dziś mamy wielu stałych bywalców w naszym teatrze, którzy przyznają, że zaczęli terminować w Hali Stulecia czy na plenerowych spektaklach, które urządzaliśmy na wrocławskiej Pergoli. ?Opery pokazywane na stadionach czy w halach sportowych cieszą się na świecie coraz większą popularnością. Jednak zestaw tytułów jest dość ograniczony: „Aida", „Carmen", „Nabucco" czy „Turandot". To są opery, które można wystawić z rozmachem, wymagają wielkich chórów, setek statystów, dają pretekst do wprowadzenia na scenę żywych zwierząt.

Dramat w wiosce

Opera Wrocławska wychodzi jednak poza ten schemat. Wydarzeniem, o którym było głośno nie tylko w Polsce, stała się inscenizacja w latach 2003–2006 „Pierścienia Nibelunga" Wagnera. W tym roku zaś postanowiono przygotować premierę „Poławiaczy pereł" Georges'a Bizeta.

Ta francuska opera, której premiera odbyła się w 1863 roku, z akcją umieszczoną w wiosce rybackiej na Cejlonie, jest właściwie utworem kameralnym. Intryga rozgrywa się między czterema postaciami i wykorzystuje dobrze znane wzorce dramatyczne. To rzecz o miłości dwóch mężczyzn do tej samej kobiety wystawiającej na próbę ich przyjaźń, a przede wszystkim o kapłance poświęconej bogom, która odkrywa siłę ziemskich uczuć.

– Pomysł wystawienia „Poławiaczy pereł" w Hali Stulecia początkowo trochę mnie zaniepokoił – mówi „Rz" reżyser Waldemar Zawodziński. – Ten utwór fantastycznie nadaje się na scenę teatralną, natomiast w megawidowisku może przysporzyć trudności. Ale z drugiej strony mamy tu dużo scen zbiorowych, a atutem libretta i muzyki jest wszechobecność rytuału w wymyślonym przez autorów świecie Orientu. Praca przechodzi w nim w modły i tańce, którymi cejlońska społeczność stara się obłaskawić bóstwo oraz wyprosić dla siebie pomyślność.

– Cenię Bizeta za to, że orientalny koloryt starał się uzyskać instrumentacją, rytmiką i charakterem tańców obrzędowo-religijnych. Jest w nich też dzikość i żywiołowość – dodaje Ewa Michnik. – Ważną rolę odgrywa lud, mamy do czynienia z operą chóralną, nie przypadkiem zbiorowość poławiaczy pereł pojawia się w tytule. Chór zostanie powiększony liczbowo, będzie zespół baletowy i dużo statystów.

Waldemar Zawodziński, który jest też autorem scenografii, postanowił wybudować w Hali Stulecia wioskę cejlońskich rybaków. Będzie toczyć się w niej normalne życie.

– Akcja „Poławiaczy pereł" dzieje się w zamkniętej społeczności, niejako na oczach innych – tłumaczy „Rz" reżyser. – Wszystko rozgrywa się w świecie, który otacza bohaterów. Kompozytor rzadko pozwala nam o nim zapomnieć, dlatego chór ciągle pojawia się na drugim planie, ktoś podsłuchuje zakochanych, gdzieś gasną lub zapalają się światła.

Największa na świecie

Ewa Michnik przyznaje, że początkowo Opera Wrocławska nie miała w tegorocznych planach przygotowania tak wielkiej premiery. Zdecydowano się jednak na nią niejako w prezencie dla wrocławskiej Hali, która w tym roku obchodzi setne urodziny.

Kiedy w 1913 roku otwarto we Wrocławiu Halę Stulecia, imponowała ona zarówno największą na świecie konstrukcją żelbetową, jak i rozmiarami. Średnica kopuły ma 67 metrów, a wznosi się na wysokość 42 metrów. W 2006 roku to dzieło Maxa Berga zostało uznane za kulturowe dziedzictwo ludzkości i wpisane na listę zabytków UNESCO.