W polskim teatrze operowym coraz większe zmiany, skoro młoda reżyserka, nielansowana przez media, w ciągu roku robi drugi duży spektakl. Na dodatek Natalia Babińska nie należy do inscenizatorów, którzy ulegają modzie i w każdym klasycznym dziele dostrzegają obraz dzisiejszych lęków, problemów i obsesji.
Szanuje historyczny kostium, choć go uwspółcześnia. W bydgoskiej „Halce" sprzed kilku miesięcy przerysowane w bogactwie szlacheckie kontusze stały się symbolem moralnie zepsutego świata. Teraz w Teatrze Wielkim w Łodzi XVIII-wieczne stroje i peruki mają ostre kontury, a postaci są jak z dawnych papierowych wycinanek.
„Cyrulika sewilskiego" nie da się na siłę uwspółcześnić. Geniusz Gioacchina Rossiniego polegał na tym, że stworzył operę, która w każdej epoce potrafi bawić muzyką, portretami bohaterów, dynamiczną akcją. Natalia Babińska to rozumie, więc w spektaklu podczas uwertury kompozytor uwidoczniony na ekranie ożywa i puszcza do widzów oko.
Ma być zabawnie, więc spektakl utrzymany w konwencji filmów rysunkowych cieszy oko feerią radosnych kolorów i pomysłową grafiką rysowanych dekoracji. Każda z postaci została tak przedstawiona, że od razu wiadomo, z kim mamy do czynienia.
Szkoda tylko, że Natalia Babińska nie poszła dalej, a może zabrakło jej reżyserskiego doświadczenia, by precyzyjniej poprowadzić sytuacje, wykorzystać dekoracje i rekwizyty. Żart powinien rodzić kolejny żart, bo tak „Cyrulik sewilski" jest skonstruowany.
