Migalski o politycznych transferach

Jarosławowi Gowinowi droga od partii Donalda Tuska do obozu Jarosława Kaczyńskiego zajęła dziesięć miesięcy. Podróż Joanny Kluzik-Rostkowskiej w drugą stronę trwała jeszcze krócej, bo siedem miesięcy. Z ich politycznych wypraw można wyciągnąć dwa morały – o wadze stylu w polityce oraz o tym, że konflikt między PO a PiS tak naprawdę jest sztuczny i łatwo przekraczalny.

Joanna Kluzik-Rostkowska jest dziś w powszechnym mniemaniu symbolem zdrady i zaprzaństwa, natomiast Jarosław Gowin wciąż chadza w todze mędrca i moralizatora, choć to, co zrobił, niczym nie różni się od tego, czego dokonała niegdysiejsza szefowa PJN. Co prawda, przejście z jednej partii do drugiej trwało u niej o trzy miesiące krócej niż w wypadku lidera Polski Razem, ale w istocie oboje zrobili to samo. Co więcej, Kluzik swoją akcesję do Platformy zgłosiła jako niezależna już poseł, kilka dni wcześniej została bowiem pozbawiona honoru przewodzenia PJN na rzecz Pawła Kowala. Mogła więc robić, co chciała, bo działała na własną już tylko rzecz (wcześniej negocjowała z PO start z jej list całego PJN, co miało – w jej przekonaniu – uratować część posłów i działaczy).

Gowin po klęsce w wyborach do Parlamentu Europejskiego, za którą – słusznie –  wziął całą odpowiedzialność, zaprowadził kilkaset osób, które jeszcze przy nim zostały, do PiS i – tym samym – wydał na nich wyrok śmierci, bo zginą niechybnie w rywalizacji z lokalnymi działaczami formacji Kaczyńskiego (szanse na polityczne przeżycie zachowa jedynie garstka najbliższych współpracowników). W moralnym więc sensie to, co zrobił Gowin, jest nawet gorsze i bardziej egoistyczne niż to, co zrobiła Kluzik, a różnica między wejściem do obozu niedawnego przeciwnika to – jak już napisałem – zaledwie trzy miesiące w przypadku obojga polityków.

Potęga stylu

Jak to się jednak dzieje, że była szefowa PJN uchodzi za klasyczny przykład zaprzeczenia wartościom, a obecny lider Polski Razem nadal peregrynuje po mediach w roli Katona? Tajemnica tkwi w formie, która – jak się okazuje – jest kluczowa dla bycia w polityce. Można robić różne brzydkie rzeczy, ale jeśli zachowuje się odrobinę stylu, to można sprzedać je jako dziejową konieczność lub – przynajmniej – jako nieodłączne koszta uprawiania zawodu polityka. W sensie formalnym Gowin i Kluzik zrobili dokładnie to samo, ale nie tak samo.

Joanna Kluzik-Rostkowska jest dziś symbolem zdrady i zaprzaństwa. Jarosław Gowin chadza w todze mędrca, choć to, co zrobił, niczym nie różni się od tego, czego dokonała niegdysiejsza szefowa PJN

Pojawienie się tej ostatniej na gdańskiej konwencji PO i jej radosny okrzyk, że cieszy się z takiego towarzystwa, nieładnie kontrastują z dostojnym zachowaniem szefa Polski Razem, który w poważnym nastroju podpisywał jakieś porozumienie z PiS.

Każdy, kto zna polską politykę, wie, że to porozumienie było świstkiem papieru, że nic nie znaczy i że za pół roku nie będzie miało żadnej mocy. Każdy też wie, że tym aktem Gowin rzucił swoich ludzi na pożarcie lokalnemu aparatowi PiS i że prawie nikt z Polski Razem nie będzie miał szans na uzyskanie mandatu radnego, nie mówiąc już o poselskim. Ale właśnie dlatego, że nadał temu aktowi wymiar poważnego porozumienia politycznego, a nie jednorazowego występu kabaretowego na konwencji partii dotychczas zwalczanej, może dziś z podniesioną głową i surowym głosem wygłaszać moralistyczne tyrady pod adresem rządów PO.

Kiedy Kluzik krytykuje Kaczyńskiego, wszyscy uznają to za niskie i niegodne. Gdy Gowin brutalnie atakuje „siedem zmarnowanych przez PO lat", nikt się nie śmieje, że w ten sposób – zdaje się – bardzo krytycznie ocenia aktywność partii, w której przez te siedem lat był i której nawet zamierzał przewodzić.

Z obozu „zdrajców" ?do obozu „patriotów"

Ale jest ważniejszy morał z porównania wyborów życiowych i afiliacyjnych Kluzik i Gowina, niźli zauważenie, że w polityce bardziej niż treść, liczy się styl. Tym morałem jest to, że oboje udowodnili, jak blisko – w istocie – jest od PO do PiS i jak sztuczny jest fundamentalny – rzekomo – podział między tymi dwiema formacjami. Bo jeśli ktoś, kto jeszcze w sierpniu 2013 roku chciał być szefem Platformy, już w czerwcu następnego roku wchodzi do obozu jej najbardziej zażartego przeciwnika i jest tam owacyjnie  witany, to mówi to coś nie tylko o nim, ale także o tych nieprzekraczalnych – podobno – różnicach.

I jeśli ktoś jest w lipcu 2010 roku szefową sztabu kampanii prezydenckiej Kaczyńskiego, by w czerwcu następnego roku wpadać w objęcia Tuska, to także świadczy to nie tylko o tej damie, ale także o owych dwóch dżentelmenach i ich ugrupowaniach. Okazuje się bowiem – na przykładzie byłej szefowej PJN i obecnego lidera Polski Razem – że można w kilka miesięcy przejść z obozu „zdrajców" do obozu „patriotów", z partii „faszystowskiej" do partii „modernizacji kraju", z ugrupowania „wysługującego się Putinowi" do „jedynego ugrupowania, któremu na sercu leży dobro i niepodległość Polski".

Ale jeśli tak, to może te etykietki nie mają większego sensu? Może są właśnie tylko etykietkami, nic nieznaczącymi i niczego nieopisującymi? Może używane są tylko po to, by rozgrzać emocje zwykłych ludzi i utrzymać ich poparcie wyborcze, a nie prawdziwie opisywać prawdziwe różnice?