Obłoki molekularne składają się z gazu i pyłu, w tym głównie z wodoru, czyli podstawowego budulca gwiazd i planet, niezbędnego do życia. Zawierają również inne cząsteczki, m.in. tlenek węgla. Mimo ogromnych rozmiarów obłok był do tej pory niewidoczny dla badaczy. Odkryto go przez przypadek, podczas poszukiwania wodoru cząsteczkowego. Odkrycie zostało opisane w „Nature Astronomy”.
Co wiemy o niezwykłym obłoku molekularnym?
Obłoki molekularne można zazwyczaj wykryć za pomocą obserwacji radiowych i podczerwieni, ponieważ łatwo wychwytują one sygnaturę chemiczną tlenku węgla. Cząsteczka emituje światło o długościach fal, które można bez problemu zidentyfikować. Do tej pory badaczom nie udało się trafić na opisywany obłok, ponieważ nie zawiera on dużo tlenku węgla, a w związku z tym nie emituje charakterystycznej sygnatury.
W najnowszym badaniu naukowcy zastosowali jednak inne podejście. Po raz pierwszy tego typu obłok został wykryty przy użyciu promieniowania ultrafioletowego, co otwiera drogę do dalszych badań z wykorzystaniem tej metody. Badacze skupili się na poszukiwaniu światła emitowanego przez wodór w obłoku. Blakesley Burkhart z Rutgers University, kierowniczka zespołu i jedna z autorek badania, przyznała, że „otwiera to nowe możliwości badania wszechświata molekularnego”. Naukowcy wykorzystali spektrograf, który rozkłada światło ultrafioletowe emitowane przez materiał na składowe długości fal, podobnie jak pryzmat robi to ze światłem widzialnym. W ten sposób tworzy widmo, które badacze mogą analizować. Okazało się, że chmura dosłownie świeci w ciemności.
Czytaj więcej
Przez 1400 godzin naukowcy z Durham University obserwowali stada szympansów karłowatych (bonobo)...
Naukowcy nazwali obłok „Eos” na cześć mitologicznej greckiej bogini, będącej uosobieniem zorzy porannej, brzasku i świtu. Obłok w żadnym stopniu nie zagraża ani naszej planecie, ani Układowi Słonecznemu. Ma on kształt półksiężyca i znajduje się około 300 lat świetlnych od Ziemi, na skraju tzw. Bąbla Lokalnego, czyli dużego obszaru w przestrzeni kosmicznej, który obejmuje nasz Układ Słoneczny. Naukowcy szacują, że Eos ma masę około 3400 razy większą od masy Słońca, a jego rozmiar stanowi równowartość 40 Księżyców. Według naukowców obłok molekularny wyparuje w ciągu 6 milionów lat.
