On był cały dla Boga i dla ludzi, żył Ewangelią

[b]RZ: Abp Feliński będzie pierwszym kanonizowanym biskupem warszawskim. Paradoksalnie w Warszawie był nim tylko 16 miesięcy, za to aż 20 lat na wygnaniu.[/b]

[b]S. Antonietta Frącek:[/b] Wyniesienie abp. Felińskiego na ołtarze bardzo popierał prymas Stefan Wyszyński, który zwłaszcza w okresie więzienia odczuwał duże podobieństwo do czasów poprzednika. Wtedy też związał się z nim duchowo. Prymas tuż przed śmiercią przypominał, by przyspieszyć proces beatyfikacyjny abp. Felińskiego, aby księża mogli go mieć za wzór.

[b]Czego może być wzorem dzisiaj – nie tylko dla księży, ale wszystkich?[/b]

Wierności zasadom, całkowitego zawierzenia Bogu, ujmowania się za uciśnionymi, patriotyzmu. Był okres, że nie rozumiano patriotyzmu abp. Felińskiego. Po powstaniu 1848 roku, w którym brał udział, przeszedł na płaszczyznę działań organicznych. Wierzył w „zmartwychwstanie” Polski i dlatego chciał przygotować do niej naród, odradzając go duchowo. Uważał, że odrodzenie narodowe może być oparte na odrodzeniu religijnym.

[b]Podobną koncepcję w latach Wielkiej Nowenny miał prymas Wyszyński.[/b]

Tak, jest w tym podobieństwo. Abp Feliński w Warszawie kładł nacisk na pracę kaznodziejską księży, rozwijał działalność oświatową, popierał bractwa trzeźwościowe, założył sierociniec i szkołę dla biednych dzieci. Sprowadził też do stolicy, do pracy z biednymi, siostry franciszkanki Rodziny Maryi, który to zakon założył w Petersburgu.

[b]Praca charytatywna była chyba ważnym rysem w życiu arcybiskupa?[/b]

Bardzo ważnym. Również na wygnaniu organizował dla zesłańców pomoc duchową i materialną. Rozdzielał między nimi środki finansowe, które drogą legalną i nielegalną płynęły na jego ręce z Zachodu. A później, gdy pracował jako zwykły ksiądz w Dźwiniaczce na Podolu, założył pierwszą we wsi szkołę, sprowadził siostry zakonne, by leczyły ludzi.

[b]Do ogłoszenia świętości to chyba jeszcze za mało?[/b]

On był cały dla Boga i dla ludzi. Żył Ewangelią na co dzień i promieniował na innych swoją świętością. I takim go zapamiętało wiele osób.

[b]Jaki cud został uznany w procesie kanonizacyjnym?[/b]