określa, na jakich zasadach mogą składać reklamacje konsumenci.
Przepisy te przewidują, że sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeśli towar w chwili wydania jest niezgodny z umową (np. ma wady, jest niekompletny). Art. 8 tej ustawy stanowi, że kupujący może żądać nieodpłatnej naprawy albo wymiany na nowy egzemplarz (chyba że są niemożliwe albo wymagają nadmiernych kosztów). Jeżeli naprawy albo wymiany nie można wymagać, klient może żądać obniżenia ceny albo nawet – gdy niezgodność towaru z umową jest istotna – odstąpienia od umowy.
Ważne, że sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru z umową, jeśli stwierdzona zostanie przed upływem dwóch lat od wydania towaru konsumentowi.
Nawet po upływie dwóch lat klienci nie są bezbronni. Potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego. W wyroku z 4 stycznia 1979 r. (sygn. II CR 1/79) sędziowie odnieśli się do sytuacji kupującego, który stracił uprawnienia z tytułu rękojmi. SN uznał, że może on dochodzić od sprzedawcy naprawienia szkody spowodowanej wadą fizyczną rzeczy na ogólnych zasadach odpowiedzialności dłużnika za nienależyte wykonanie zobowiązania. W wyroku z 8 grudnia 2005 r. (sygn. II CK 291/05) SN stwierdził zaś, że nabywcy wadliwej rzeczy przysługuje wybór sposobu uzyskania rekompensaty od sprzedawcy. Nie musi korzystać z rękojmi albo uprawnień z tytułu niezgodności towaru z umową, ale może wybrać odszkodowanie na podstawie art. 471 k.c.
