Komornik przystępuje do egzekucji: najbardziej zagrożona jest pensja

Szef nie może w takiej sytuacji zasłaniać się tajemnicą czy niewiedzą. Co więcej, gdy nie udzieli wymaganych informacji, narazi się na grzywnę.

Zawiadomienie i blokada

Oczywiście o tym, że komornik zgłosi się do naszego pracodawcy, dostaniemy informację również my. Przepisy kodeksu postępowania cywilnego (dalej k.p.c.) mówią bowiem, że do egzekucji z wynagrodzenia za pracę komornik przystępuje przez jego zajęcie. Zawiadamia przy tym dłużnika, że do wysokości egzekwowanego świadczenia i aż do pełnego pokrycia długu nie wolno mu odbierać wynagrodzenia poza częścią wolną od zajęcia ani rozporządzać nim w żaden inny sposób.

Dotyczy to w szczególności periodycznego wynagrodzenia za pracę i wynagrodzenia za prace zlecone oraz nagród i premii przysługujących dłużnikowi za okres jego zatrudnienia, jak również związanego ze stosunkiem pracy zysku lub udziału w funduszu zakładowym oraz wszelkich innych funduszach, pozostających w związku ze stosunkiem pracy.

Zajęcie jest dokonane z chwilą doręczenia nam (jako dłużnikowi) wezwania. Co istotne, takie zajęcie obowiązuje, choćby po nim nawiązano z nami nowy stosunek pracy lub zlecenia albo choćby zakład pracy przeszedł na inną osobę (jeżeli osoba ta o zajęciu wiedziała).

Szef przekaże informacje

Przepisy zobowiązują pracodawcę do przekazywania komornikowi nie tylko określonych informacji, lecz także pensji pracownika. Komornik ma prawo wezwać pracodawcę, aby nie wypłacał dłużnikowi (czyli np. zatrudnionej u siebie sekretarce) wynagrodzenia poza część wolną od zajęcia, lecz przekazał pieniądze jemu lub bezpośrednio wierzycielowi (zawiadamiając go o tym).

Zajmując wynagrodzenie za pracę, komornik wzywa też pracodawcę, aby ten w ciągu tygodnia przedstawił mu zestawienie wynagrodzenia zatrudnianego przez siebie dłużnika za  trzy miesiące, podał w jakiej kwocie i w jakich terminach zajęte wynagrodzenie będzie przekazywane wierzycielowi, a w razie przeszkód do wypłacenia wynagrodzenia za pracę złożył oświadczenie o rodzaju tych przeszkód (a zwłaszcza podał, czy inne osoby roszczą sobie prawa, czy i w jakim sądzie toczy się sprawa o zajęte wynagrodzenie i czy oraz o jakie roszczenia została skierowana do zajętego wynagrodzenia egzekucja przez innych wierzycieli).

Gdyby w okresie, na jaki doszło do zajęcia naszego wynagrodzenia, pracodawca rozwiązał z nami stosunek pracy, zobowiązany jest uczynić wzmiankę o zajęciu należności w wydanym nam świadectwie pracy (powinna ona zawierać oznaczenie komornika, który zajął należność, oraz numer sprawy egzekucyjnej, jak również wskazać wysokość potrąconych już kwot). Co więcej, jeśli nasz dotychczasowy szef zna naszego nowego pracodawcę, przepisy zobowiązują go do przesłania mu zawiadomienia komornika i dokumentów dotyczących zajęcia wynagrodzenia (jednocześnie powiadamia o tym komornika i nas jako dłużnika).

Nowy pracodawca, któremu pracownik przedstawi świadectwo pracy ze wzmianką o zajęciu należności, zawiadamia o zatrudnieniu pracownika pracodawcę, który wydał świadectwo, oraz wskazanego we wzmiance komornika.

Jeżeli nowy pracodawca, któremu pracownik nie okazał świadectwa pracy, dowie się, gdzie pracownik był przedtem zatrudniony, obowiązany jest zawiadomić poprzedniego pracodawcę o jego zatrudnieniu, chyba że pracownik przedstawi zaświadczenie tego pracodawcy stwierdzające, że jego należności nie były zajęte.

Co można wziąć, a co trzeba zostawić

W celu zaspokojenia roszczeń wierzyciela komornikowi wolno zająć i sprzedać ruchomość oraz nieruchomość należącą do dłużnika, zająć rachunki bankowe dłużnika, jego pensję, emeryturę lub rentę.

Nigdy nie ma jednak prawa zająć całego jego majątku.

Ma obowiązek pozostawić mu:

- przedmioty urządzenia domowego, pościel, bieliznę i ubranie codzienne, niezbędne dla dłużnika i członków jego rodziny, a także ubranie niezbędne do pełnienia służby lub wykonywania zawodu;

- zapasy żywności i opału na jeden miesiąc niezbędne dla dłużnika i będących na jego utrzymaniu członków rodziny;

- narzędzia i inne przedmioty niezbędne do osobistej pracy zarobkowej oraz surowce niezbędne do produkcji na okres jednego tygodnia, z wyjątkiem jednak pojazdów mechanicznych;

- przedmioty niezbędne do nauki, papiery osobiste, odznaczenia i przedmioty służące do wykonywania praktyk religijnych oraz przedmioty codziennego użytku, które mogą być sprzedane tylko znacznie poniżej ich wartości, a dla dłużnika mają znaczną wartość użytkową;