Że przyjęto kryteria rozstrzygające wszelkie wątpliwości na korzyść tych biskupów, których SB zakwalifikowała jako swoich tajnych współpracowników.
Ujawnione przez “Rzeczpospolitą” akta biskupa Meringa potwierdzają, że powszechną praktyką od lat 70-ych było rezygnowanie przez służby PRL z wymogu składania podpisu przez kapłanów uznawanych za agentów. Dziś ta praktyka - kiedyś będąca wyłącznie zagrywką pomocną w zakłamywaniu sumień - bardzo łatwo uznawana jest za dowód, że żadnej nagannej współpracy nie było. Jednak w wypadku bp Meringa zachowały się zapisy o pouczeniu go o haśle operacyjnym dla rozpoznania agenta SB i informacje o prezentach, jakimi obdarowano tego kapłana przy okazji spotkań z bezpieką.
Bp Mering twierdzi, że prezentów nie brał i że o kontaktach z SB sumiennie powiadamiał swojego kościelnego zwierzchnika. Niestety wspominany zwierzchnik nie żyje, wiec nie sposób zweryfikować tej linii obrony.
Na publikację “Rzeczpospolitej” warto spojrzeć jako na zestawienie akt z IPN z deklaracjami kościelnej komisji lustracyjnej. Ogłosiła ona, że nikt z obecnych hierarchów - poza ujawnionymi wcześniej wypadkami - nie był świadomym i dobrowolnym współpracownikiem SB. Jednak z lektury akt biskupa Meringa można wnosić, że kapłan ten powinien mieć świadomość, iż był traktowany jako tajny współpracownik. Opinię taką potwierdził Jan Żaryn, jeden z najbardziej doświadczonych badaczy akt IPN, w dodatku człowiek, którego nie sposób podejrzewać o niechętny stosunek do Kościoła.
Niepokojąca jest ta różnica opinii, jak traktować współpracę SB nie potwierdzoną pisemnym zobowiązaniem, między kościelną hierarchią, a innymi czytelnikami zgromadzonych w IPN akt. Chwyt bezpieki sprzed lat jest dziś dla biskupów dobrym pretekstem, aby unikać zmierzenia się z problemem moralnej oceny takich spotkań, jak te, których opisy znajdują się w teczce bp Meringa.
