Premier Donald Tusk, nie uzgadniając odpowiedzi z prezydentem, natychmiast przyjął zaproszenie od Putina. Lech Kaczyński zaś publicznie oświadczył, że też chce pojechać do Katynia, choć nie wie, czy dostanie wizę. A minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski – również publicznie – poradził prezydentowi, żeby na tę rocznicę nie jechał, bo się może narazić na despekt.
[wyimek][b][link=http://blog.rp.pl/janke/2010/02/10/w-katyniu-nie-bedzie-limitu-krzesel/] skomentuj na blogu[/link][/b][/wyimek]
Wszyscy trzej zachowali się inaczej, niż powinni. I zaczął się tradycyjny spór rządowo-prezydencki, który jak zawsze cieszy tych, którym nie jest na rękę sprawna, zgodna i silna władza w Warszawie.
Obchody 70. rocznicy kaźni katyńskiej są niezwykle ważnym dla wszystkich Polaków wydarzeniem. Naturalne jest, że chcą tam być najważniejsi polscy politycy. Ma pełne prawo być w Katyniu i premier, i prezydent. Co więcej – powinni tam być. To miejsce symboliczne i chwila symboliczna dla państwa. Najważniejsi reprezentanci narodu swoją obecnością w takich miejscach w takim czasie zaświadczają, że pamiętamy o dramatycznych dla Polaków historycznych wydarzeniach.
Czy tę sprawę można było załatwić inaczej? Oczywiście. Po zaproszeniu od premiera Putina premier Tusk powinien był się skontaktować z prezydentem Kaczyńskim, uzgodnić, jakiej odpowiedzi udzielić, czy jadą obaj, czy tylko jeden z nich. Trudno sobie wyobrazić, by premier Rosji takiej odpowiedzi nie zaakceptował. Nie byłoby nieporozumień, nie byłoby komentarzy, że Rosjanom znów udało się nas podzielić i że polscy politycy i tę tragiczną rocznicę wykorzystują do wzajemnych uszczypliwości i pokazywania sobie nawzajem, kto jest ważniejszy.
