Jak bardzo Jarosławowi Kaczyńskiemu może zaszkodzić podważenie jego wizerunku jako ascety gardzącego groszem? Przeciwnicy rządu wierzą, że uderzenie w tak silny punkt lidera PiS, jakim jest jego niepodważalna dotychczas bezinteresowność, oznacza automatycznie podkopanie zaufania do niego – może nie wśród najbardziej entuzjastycznych zwolenników, ale na pewno wśród wyborców centrowych, umiarkowanie przychylnych obecnej władzy.
I tak po ujawnionych przez „Gazetę Wyborczą” taśmach, na których Jarosław Kaczyński „biegle porusza się w arkanach deweloperskiego biznesu” i mówi o „rachunkach, audytach, rewidentach, roszczeniach, radach nadzorczych, uchwałach, księgowaniach” – jak wylicza Jarosław Kurski – lider PiS przedstawiany jest przez działaczy i sympatyków opozycji jako polityczny boss, stary wyga brutalnej polityki. Ale chyba zbyt łatwo wielu uwierzyło, że taki obraz rzeczywiście podważy zaufanie do niego. Że PiS jest straszny, a Kaczyński to dyktator – przekonanych nie trzeba już bardziej przekonywać. Ale czy wyborca umiarkowany w politycznych osądach też tak pomyśli?
Do tej pory przekaz, jaki opozycja kierowała do takiego wyborcy, wyglądał następująco: z jednej strony Jarosław Kaczyński jest niebezpiecznym ideologiem, który wprowadza w Polsce co najmniej autorytaryzm i szczerze nienawidzi wszystkich wkoło, ale z drugiej, to groteskowy staruszek, który nie ma ani prawa jazdy, ani konta bankowego, a także zielonego pojęcia o finansach.
Co pomyśli sobie umiarkowany wyborca, któremu pokaże się teraz lidera PiS jako twardego biznesowego negocjatora? Część wyborców rzeczywiście może uznać, że te deweloperskie knowania nie świadczą najlepiej o polityku, który ciągle rzuca frazesy o uczciwości. Ale w oczach innych Kaczyński może zyskać: otóż nie okazuje się nieudacznikiem.
Mogą uznać, że lider PiS jest po prostu poważnym politycznym graczem. Pewnie niektórzy wezmą go za błyskotliwego rozmówcę, a nawet sympatycznego staruszka, który dopytuje tłumaczkę o trendy w modzie. Otóż „Jarosław Kaczyński, jakiego nie znacie: biznesmen, boss, negocjator” może wielu umiarkowanym wyborcom po prostu zaimponować. I po kilku pierwszych rozmowach z ludźmi, których już przekonani przeciwnicy PiS nazwaliby symetrystami, wydaje mi się, że takim właśnie „wytrawnym politykiem” zobaczyło go wielu ludzi, których sympatiami politycznymi publikacja nowych „taśm prawdy” miała co najmniej zachwiać.
